زکریا چکاپ

جهت آشنایی بیشتر با طب پیشگیری و چکاپ، همچنین نحوه استفاده از بخش های مختلف وب اپلیکیشن ارزیابی خطر سلامتی زکریا به صفحه اینستاگرام زکریا چکاپ https://instagram.com/zakariacheckup مراجعه نمایید. ​

اختلال دو قطبی[1]

اختلال دو قطبی، که قبلاً به عنوان افسردگی مانیک[2] شناخته می ­شد، یک بیماری است که بر خلق[3] تأثیر می­گذارد و می­تواند شدت ­های مختلفی داشته باشد.

بیماران مبتلا به اختلال دوقطبی دوره­ هایی دارند شامل:

افسردگی: احساس بی­حالی و خستگی

مانیا[4]: احساس سرخوشی زیاد و فعالیت بیش از حد (مانیای خفیف هایپومانیا[5] نام دارد.)

علائم اختلال دوقطبی بستگی به خلق و خوی شما دارد. بر خلاف نوسانات خلقی ساده، هر دوره شدید اختلال دوقطبی می‌تواند چندین هفته (‏یا حتی بیشتر)‏ طول بکشد و ممکن است برخی افراد اغلب اوقات یک خلق "عادی" را تجربه نکنند. 

افسردگی

ممکن است ابتدا پیش از داشتن یک دوره مانیا برای شما تشخیص افسردگی گذاشته شود و سپس مانیا در آینده (گاها سال ها بعد) بروز نماید و پس از آن با اختلال دوقطبی تشخیص داده شوید. ​در طول افسردگی ممکن است احساس بی‌ارزشی شدیدی داشته باشید که می‌تواند منجر به افکار خودکشی شود. اگر افکار خودکشی و یا علائم افسردگی شدید دارید، در اسرع وقت به پزشک و یا خدمات سلامت روان محلی خود مراجعه کنید. ​

مانیا (شیدایی)

​در طول دوره مانیای اختلال دوقطبی، شما ممکن است احساس شادی و انرژی زیادی کرده و برنامه‌های جاه ­طلبانه و ایده‌های زیادی داشته باشید. شما ممکن است مقدار زیادی پول را صرف اموری کنید که توان پرداختش را نداشته و یا معمولاً آن­ها را نمی­ خواسته ­اید. ​کاهش نیاز به غذا خوردن و خوابیدن، صحبت کردن سریع و به آسانی عصبانی شدن نیز از ویژگی‌های معمول این دوره است. شما ممکن است احساس خلاقیت کرده و دوره مانیای دوقطبی را به عنوان یک تجربه مثبت ببینید. با این حال ممکن است علائمی از جنون را نیز تجربه کنید، مثلاً چیزهایی را ‌بینید یا بشنوید که وجود ندارند و یا به مسائلی باور داشته باشید که حقیقت ندارند. ​دوره ­های بالا و پایین دوقطبی اغلب آنقدر شدید است که بر زندگی روزمره فرد تأثیر می­گذارد. ​با این حال، گزینه‌های متعددی برای درمان اختلال دوقطبی وجود دارد که می‌توانند تأثیر بسزایی داشته باشند. هدف آن­ها کنترل دوره بیماری و کمک به فرد بیمار برای داشتن یک زندگی عادی تا جای ممکن است. ​

گزینه‌های درمانی در دسترس عبارتند از:

داروهای پیشگیری کننده از دوره های مانیا، هیپومانیا (‏مانیا با شدت کم‌تر)‏و افسردگی- این داروها به عنوان تثبیت کننده های خلقی[6] شناخته می‌شوند و به طور روزانه و برای مدت طولانی مورد استفاده قرار می‌گیرند. ​

داروهایی برای درمان علائم اصلی افسردگی و مانیا در زمان وقوع آن­ها 

یادگیری محرک ها و نشانه‌های یک دوره افسردگی یا مانیا 

درمان‌های روان‌شناختی- مانند مشاوره که به شما کمک می‌کند با افسردگی مقابله کرده و روابطتان را بهبود بخشید. ​

توصیه‌های سبک زندگی- مانند ورزش منظم، انجام دادن کارهایی که از آن‌ها لذت می‌برید و نیز توصیه به بهبود تغذیه و خواب بیشتر 

به نظر می‌رسد که استفاده ترکیبی از روش‌های درمانی مختلف بهترین راه کنترل اختلال دوقطبی باشد. ​کمک و مشاوره برای افرادی که بیماری طولانی‌مدت داشته ­اند و نیز برای مراقبان آن‌ها در دسترس است. این کمک ­ها از سوی خیریه‌ها، گروه‌های حمایتی و انجمن‌ها صورت می­ گیرد. ​این کمک ­ها شامل توصیه­ های خودیاری و خود مدیریتی و یادگیری مقابله با جنبه‌های عملی بیماری طولانی‌مدت است. ​

اختلال دوقطبی و بارداری 

اختلال دوقطبی، مانند دیگر مشکلات سلامت روانی  می‌تواند در طول بارداری بدتر شود. با این حال، در صورت نیاز، کمک ­های تخصصی در دسترس هستند. ​

علل اختلال دو قطبی 

علت دقیق اختلال دوقطبی مشخص نیست، اگر چه که برخی اتفاقات می‌توانند یک دوره بیماری را تحریک کنند. استرس شدید، مشکلات فراوان و اتفاقات زندگی و نیز عوامل ژنتیکی و شیمیایی از جمله این عوامل هستند. اختلال دوقطبی نسبتاً شایع است و در هر ۱۰۰ فرد بالغ، یکی از آن‌ها در نقطه‌ای از زندگی خود با این بیماری تشخیص داده می‌شود. 

چه کسانی مبتلا می شوند؟ 

اختلال دو قطبی می‌تواند در هر سنی ایجاد شود، اگرچه اغلب بین سنین ۱۵ و ۱۹ و به ندرت بعد از 40 سالگی اتفاق می افتد. مردان و زنان با هر پیش زمینه ای، به یک اندازه احتمال ابتلا به اختلال دوقطبی را دارند. ​الگوی نوسانات خلقی در اختلال دوقطبی در افراد مختلف کاملاً متفاوت است. برای مثال، برخی افراد تنها چند دوره دوقطبی در طول عمر خود دارند و در فاصله بین آن‌ها پایدار هستند، در حالی که برخی دیگر دوره های زیادی دارند. ​

علائم اختلال دو قطبی

اختلال دوقطبی با نوسانات خلقی شدید مشخص می‌شود. این نوسانات می‌تواند از خلق شدیداً بالا (‏مانیا) ‏تا خلق بسیار پایین (‏افسردگی)‏ متغیر باشد. ​دوره ­های مانیا و افسردگی اغلب چند هفته یا چند ماه طول می‌کشند. ​

افسردگی

در طی یک دوره افسردگی، ممکن است علائمی داشته باشید شامل: 

احساس ناراحتی، ناامیدی و یا تحریک پذیری[7] 

فقدان انرژی 

سختی در تمرکز یا به خاطرآوردن رویدادها

از دست دادن علاقه به فعالیت‌های روزمره

احساس پوچی یا بی‌ارزشی

احساس گناه و ناامیدی

احساس بدبینی در مورد همه چیز

شک به خود

داشتن هذیان[8]

داشتن توهم[9]

داشتن تفکر غیر منطقی

مشکلات خواب

زود از خواب بیدار شدن

افکار خودکشی

از دست دادن اشتها

مانیا 

فاز مانیک اختلال دوقطبی ممکن است شامل موارد زیر باشد: 

احساس شادی زیاد ، احساس بالا بودن خلق و لذت زیاد 

حرف زدن بسیار سریع 

احساس انرژی زیاد 

خود مهم پنداری 

سرشار از ایده‌های نو بودن و داشتن نقشه‌های مهم 

پرت شدن حواس به آسانی 

به آسانی خشمگین شدن یا به هیجان آمدن 

داشتن هذیان، توهم و افکار غیر منطقی و آشفته 

کاهش نیاز به خواب 

غذا نخوردن 

انجام کارهایی که اغلب عواقب بدی دارند، مانند هزینه کردن مبالغ هنگفت برای چیزهای گران‌قیمت و گاهاً چیزهایی که مقرون به صرفه نیستند. تصمیم‌گرفتن یا گفتن حرفهایی که خارج از شخصیت فرد هستند و دیگران آن را خطرناک یا مضر می‌دانند. ​

الگوهای افسردگی و مانیا 

اگر شما اختلال دوقطبی دارید، ممکن است دوره‌های افسردگی بیشتری نسبت به دوره‌های مانیا داشته باشید و یا بالعکس. بین دوره‌های افسردگی و مانیا، ممکن است گاهی اوقات دوره‌هایی از خلق "عادی" نیز داشته باشید. ​الگوها همیشه یکسان نیستند و برخی افراد ممکن است مواردی را تجربه کنند مانند: 

چرخه سریع[10]- که در آن فرد مبتلا به اختلال دوقطبی به طور مکرر از فاز خلق بالا به خلق پایین نوسان می­کند، بدون آن که دوره عادی در این بین داشته باشد. ​

حالت مختلط[11]- که در آن فرد مبتلا به اختلال دوقطبی نشانه‌های افسردگی و مانیا را  با هم تجربه می‌کند؛ برای مثال، بیش‌فعالی با یک خلق افسرده 

اگر خلق شما برای مدت طولانی تغییر کند اما به اندازه کافی شدید نباشد تا به عنوان اختلال دوقطبی طبقه‌بندی شود، ممکن است با عنوان سیکلوتایمیا (‏فرم خفیف اختلال دو قطبی) ‏تشخیص داده شوید. ​

زندگی با اختلال دوقطبی 

اختلال دو قطبی یک بیماری مربوط به افراط است. فرد بیمار ممکن است نداند که در دوره مانیا قرار دارد. ​پس از پایان دوره، آن‌ها ممکن است از رفتار خود شوکه شوند. اما در طول دوره ممکن است معتقد باشند که سایر افراد منفی و یا غیرمفید هستند. ​برخی از افراد مبتلا به اختلال دوقطبی، دوره ­های بیشتر و شدیدتری از دیگران دارند. طبیعت افراطی این بیماری به این معنی است که ماندن در یک شغل ممکن است، دشوار باشد و روابط ممکن است تیره و تار شوند. همچنین خطر خودکشی در این بیماران بیشتر است. ​در طول دوره‌های مانیا و افسردگی، فرد مبتلا به اختلال دوقطبی ممکن است احساسات عجیبی را تجربه کند، مثل دیدن، شنیدن و یا بوییدن چیزهایی که وجود ندارند (‏توهم)‏. ​آن‌ها همچنین ممکن است به امور غیرمنطقی باور داشته باشند. این نوع از علائم به عنوان جنون و یا دوره روان پریشی[12] شناخته می‌شوند. ​

علل 

علت دقیق اختلال دوقطبی مشخص نیست. متخصصان بر این باورند که یک سری عوامل در کنار هم خطر ابتلا به این بیماری را در افراد افزایش می­ دهد. این عوامل ترکیبی از عوامل فیزلوژیکی، محیطی و اجتماعی هستند. ​

به هم خوردن تعادل شیمیایی در مغز 

اعتقاد بر این است که اختلال دوقطبی نتیجه عدم تعادل شیمیایی در مغز است. 

ژنتیک 

همچنین تصور می‌شود که اختلال دوقطبی با ژنتیک در ارتباط باشد، چرا که این بیماری در خانواده­ ها وجود دارد. اعضای خانواده فرد مبتلا خطر بیشتری برای ابتلا به بیماری را دارند. ​

محرک ها

شرایط یا موقعیت استرس­ زا اغلب علائم اختلال دوقطبی را تحریک می‌کند. نمونه‌هایی از محرک‌های استرس ­زا عبارتند از: 

به هم خوردن یک رابطه 

آزار[13] جسمی، جنسی یا عاطفی 

مرگ یکی از اعضای خانواده یا یک فرد مورد علاقه

این نوع رویداد‌های تغییر دهنده در زندگی، می‌توانند باعث بروز افسردگی در هر زمان از زندگی فرد شوند. 

اختلال دوقطبی نیز ممکن است با موارد زیر تحریک شود: 

بیماری جسمی 

اختلالات خواب

مشکلات پیچیده در زندگی روزمره- مانند مشکلات مالی، شغلی یا روابط بین فردی

تشخیص اختلال دوقطبی

اگر پزشک عمومی شما مشکوک به اختلال دوقطبی باشد، معمولاً شما را به یک روان‌پزشک ارجاع خواهد داد (‏یک پزشک متخصص سلامت روان). ​اگر بیماری شما را در معرض خطر آسیب رساندن به خودتان قرار دهد، پزشک عمومی شما فوراً یک قرار ملاقات با روانپزشک ترتیب خواهد داد. ​

ارزیابی متخصص 

در زمان ویزیت، توسط روانپزشک مورد ارزیابی قرار خواهید گرفت. او سؤالاتی را از شما می‌پرسد تا اختلال دوقطبی را تشخیص دهد. اگر شما مبتلا باشید، او درمان مناسب را برای شما آغاز خواهد کرد. در طی این ارزیابی، از شما در مورد علائم و و تاریخ شروع آن­ها سوال می شود. روانپزشک از شما در مورد احساساتان در دوره­ های مانیا و افسردگی و هم چنین در مورد افکار آسیب به خود[14] نیز سؤالاتی خواهد پرسید. ​همچنین روانپزشک در مورد سابقه پزشکی و سابقه خانوادگی شما نیز خواهد پرسید، به خصوص اینکه آیا یکی از بستگان شما اختلال دوقطبی داشته‌ است یا خیر. ​اگر فرد دیگری در خانواده شما این بیماری را داشته باشد، ممکن است روان‌پزشک بخواهد با آن‌ها صحبت کند. اگرچه قبل از انجام این کار رضایت شما را خواهند پرسید. ​

آزمایشات دیگر 

​بسته به علائم ممکن است نیاز به انجام آزمایش‌های دیگر برای رد سایر مشکلات جسمی داشته باشید، مانند کم ­کاری یا پرکاری تیروئید. ​اگر اختلال دوقطبی دارید، باید به طور منظم برای بررسی سلامت جسمانی به پزشک عمومی خود مراجعه کنید. ​

درمان اختلال دوقطبی

​هدف از درمان اختلال دوقطبی کاهش شدت و تعداد دوره ­های افسردگی و مانیا است که تا حد ممکن زندگی را به روال عادی برگرداند. 

گزینه‌های درمانی برای اختلال دو قطبی 

​اگر بیماری درمان نشود، دوره ­های مانیای مربوط به بیماری دوقطبی می‌تواند بین ۳ تا ۶ ماه طول بکشد. دوره ­های افسردگی معمولا بیشتر و بین ۶ تا ۱۲ ماه طول می‌کشند. ​ با این حال، با درمان مؤثر، دوره ­های بیماری معمولاً در حدود سه ماه بهبود می‌یابند. بیشتر افراد مبتلا به اختلال دوقطبی را می­توان با استفاده از ترکیبی از درمان‌های مختلف درمان کرد. این درمان ­ها می‌توانند شامل یک یا چند مورد از موارد زیر باشند: 

داروهایی برای پیشگیری از دوره-های مانیا، هیپومانیا (‏مانیا با شدت کمتر) ‏و افسردگی- این داروها به عنوان تثبیت کننده‌های خلقی شناخته می‌شوند و به طور روزانه و برای مدت طولانی مصرف می‌شوند.

داروهایی برای درمان علائم اصلی افسردگی و مانیا در زمان وقوع آن­ها 

یادگیری محرک ­ها و نشانه‌های یک دوره افسردگی یا مانیا 

درمان‌های روان‌شناختی- مانند مشاوره که به شما کمک می‌کند با افسردگی مقابله کرده و روابطتان را بهبود بخشید. ​

توصیه‌های سبک زندگی- مانند ورزش منظم، انجام دادن کارهایی که از آن‌ها لذت می‌برید و نیز توصیه به بهبود تغذیه و خواب بیشتر 

اغلب افراد مبتلا به اختلال دوقطبی می‌توانند بیشتر دوره درمانی خود را بدون نیاز به بستری شدن در بیمارستان بگذرانند. ​

با این حال، اگر علائم شما شدید باشند و یا خطری برای آسیب به خود و یا دیگران وجود داشته باشد، ممکن است بستری در بیمارستان لازم باشد. 

در برخی از موقعیت­ ها، شما می‌توانید در یک بیمارستان روزانه تحت درمان قرار بگیرید و شب ­ها به خانه برگردید. ​

داروها

داروهای زیادی برای کمک به تثبیت نوسانات خلقی موجود هستند. این داروها به تثبیت­ کننده ­های خلقی معروف هستند. که شامل موارد زیر می شوند: 

لیتیوم کربنات[15]

داروهای ضد تشنج

داروهای ضدجنون 

شناخت محرک­ ها

اگر اختلال دوقطبی دارید، می­توانید علائم خطر یک دوره مانیا یا افسردگی قریب الوقوع را شناسایی کنید. این امر از وقوع دوره پیشگیری نمی کند، اما به شما کمک می­کند تا حمایت­های لازم را به موقع دریافت کنید. این حمایت می­تواند ایجاد تغییراتی در درمان، مثلاً اضافه کردن یک داروی ضدجنون یا ضدافسردگی به داروهای تثبیت­ کننده خلق باشد. پزشک عمومی یا متخصص می­تواند آن­ها را برایتان تجویز کند.

درمان­های روان شناختی

برخی از افراد درمان ­های روان شناختی را در کنار درمان دارویی در طول دوره­ های مانیا یا افسردگی مفید می دانند. این درمان­ ها عبارتند از:

مطالعه روانشناسی- برای کسب اطلاعات بیشتر در مورد بیماری دوقطبی 

درمان رفتاری شناختی (CBT)- در درمان افسردگی بسیار مفید است.

خانواده درمانی- نوعی روان درمانی است که بر روابط خانوادگی تمرکز دارد (مثل ازدواج) و اعضای خانواده را تشویق به همکاری برای ارتقای سلامت روان می­کند.

درمان­های روان شناختی معمولا شامل 16 جلسه هستند. هر جلسه 1 ساعت طول می­کشد و در طول یک بازه 6 تا 9 ماهه برگزار می­شوند.

حاملگی

کنترل اختلال دوقطبی در زنان حامله یا کسانی که قصد بارداری دارند مشکل و چالش برانگیز است. یکی از مشکلات اصلی این است که تأثیر داروها در دوره حاملگی هنوز به طور کامل شناخته شده نیست. پیشنهاد شده است که خطرات درمان کردن یا درمان نکردن اختلال دوقطبی در زنان حامله باید به طور کامل مورد بحث قرار بگیرد. همچنین پیشنهاد می­شود که متخصصین خدمات سلامت روان با خدمات مادران باردار همکاری کنند. نوشتن یک برنامه درمانی برای زنان حامله مبتلا به اختلال دوقطبی باید در اسرع وقت انجام شود. این برنامه باید با همکاری بیمار، همسر بیمار، متخصص زنان و زایمان[16]، ماما[17]،پزشک عمومی و مراقب سلامت طرح ریزی گردد. اگر با وجود مصرف داروهای اختلال دوقطبی حامله شده ­اید، نباید تا پیش از مشورت با پزشک آن­ها را قطع کنید. اگر بعد از زایمان دارو تجویز شود، بر تصمیم مادر مبنی بر تغذیه با شیر مادر تأثیر خواهد گذاشت. داروساز، ماما یا تیم سلامت روان در این مورد بر حسب شرایط راهنمایی لازم را انجام می­ دهند.

زندگی با اختلال دوقطبی

 اگرچه که این اختلال یک بیماری درازمدت است، اما درمان مؤثر همراه با تکنیک­ های خودیاری می­توانند تأثیر بیماری بر زندگی روزمره را کاهش دهند.

فعال ماندن و خوب غذا خوردن

خوب خوردن و تناسب اندام[18] برای همه مهم است. همچنین ورزش می­تواند علائم اختلال دوقطبی مخصوصاً علائم افسردگی را کاهش دهد. همچنین می­تواند حواستان را جمع کرده و یک روتین روزانه برایتان ایجاد کند، موضوعی که برای بسیاری از مردم مهم است.

یک رژیم غذایی سالم در ترکیب با ورزش منظم، به کنترل وزن نیز کمک می­کند، افزایش وزن یکی از عوارض شایع داروها هستند. برخی از درمان­ها خطر ابتلا به دیابت را نیز افزایش می­دهند. داشتن یک وزن مناسب و ورزش کردن منظم راه بسیار خوبی برای کاهش خطر ابتلا به این عوارض است.

شما باید حداقل سالی یکبار بررسی شوید تا خطر ابتلا به دیابت یا بیماری­های قلبی عروقی کاهش پیدا کنند. این بررسی شامل ثبت وزن، بررسی فشار خون و انجام یکسری آزمایش­های خونی می باشد.

خود مراقبتی و خود کنترلی

خود مراقبتی یک بخش ضروری از زندگی روزمره است که شامل بر عهده گرفتن مسئولیت سلامتتان با کمک دیگران است. شامل موارد زیر می باشد:

حفط تناسب اندام و سلامت جسمی و روانی مناسب

پیشگیری از بیماری یا تصادف

مراقبت مؤثرتر از بیماری­های طولانی مدت

بیمارانی که بیماری­های مزمن دارند می­توانند از خودمراقبتی سود ببرند. آن­ها می­توانند بیشتر عمر کنند، درد، اضطراب، افسردگی و خستگی کمتری داشته باشند، کیفیت زندگی­شان بالاتر رود و بیشتر فعال بوده و مستقل باشند.

صحبت کردن در مورد بیماری

برای برخی از افراد صحبت کردن با اعضای خانواده و دوستان در مورد اختلال دوقطبی و تأثیرات آن آسان است. برخی دیگر به جای آن به سوی خیریه­ ها و گروه­ های حمایتی رو می ­آورند.

اجتناب از مواد مخدر و الکل

برخی افراد مبتلا به اختلال دوقطبی الکل یا موادمخدر مصرف می­کنند تا از درد و رنجشان خلاص شوند. هر دو مورد گفته شده آثار شناخته شده جسمی و اجتماعی مضری دارند و برای درمان مؤثر و انجام یک مراقبت خوب مناسب نیستند. برخی افراد مبتلا به اختلال دوقطبی، بعد از گرفتن یک درمان مؤثر، مواد و الکل را به راحتی کنار می­گذارند. برخی دیگر ممکن است مشکلاتی در رابطه با مصرف الکل یا مواد داشته باشند که باید جداگانه تحت درمان قرار بگیرند. اجتناب از الکل و مواد بخش مهمی از بهبودی دوره­ های مانیا، هایپومانیا یا افسردگی است و می­تواند به تثبیت خلق شما کمک کند.

پول و جنبه های مالی

بسیار مهم است که از استرس زیادی اجتناب کنید، مثلاً در محل کار، اگر کارتان به شما استرس زیادی وارد می­کند، ساعات کمتری کار کرده یا کارهای ساده ­تری انجام دهید. 

زندگی یا مراقبت از افراد مبتلا به اختلال دوقطبی

کسانی که با افراد مبتلا به اختلال دوقطبی زندگی کرده یا از آن­ها مراقبت می کنند، ممکن است اوقات خوبی نداشته باشند. در طول دوره ­های بیماری، شخصیت افراد مبتلا تغییر کرده و ممکن است خشن یا زورگو شوند. گاهاً ممکن است باعث دخالت کارکنان امور اجتماعی یا پلیس نیز شود. رابطه و زندگی خانوادگی احتمالاً دچار مشکل می شود. 

مؤسسات خدمات اجتماعی محلی باید با یک متخصص سلامت روان، در مورد نیاز به بستری شدن بیماران مبتلا به اختلال دوقطبی مشورت کنند. اگر از یک بیمار مبتلا به اختلال دوقطبی مراقبت می­کنید، ممکن است خسته شوید، بنابراین پیدا کردن یک گروه حمایتی برای حرف زدن با افرادی که شرایط مشابهی دارند می­تواند به شما کمک کند. اگر مشکلی در ازدواج یا رابطه دارید، می­توانید به یک مشاور ازدواج[19] مراجعه کرده تا با شما و شریک زندگی تان در مورد مسائل مرتبط صحبت کند.

مواجهه با افکار خودکشی[20]

داشتن افکار خودکشی یکی از علائم شایع افسردگی در اختلال دوقطبی است. بدون درمان، این افکار قوی­تر خواهند شد. برخی تحقیقات خطر خودکشی افراد مبتلا به اختلال دوقطبی را 15 تا 20 برابر جمعیت عمومی اعلام کرده ­اند. تحقیقات دیگر نشان داده­اند که 50-25 درصد افراد مبتلا به اختلال دوقطبی حداقل یکبار اقدام به خودکشی کرده ­اند. به نظر می­رسد که خطر خودکشی در شروع بیماری بیشتر است، بنابراین تشخیص زودرس ممکن است از وقوع آن پیشگیری کند. اگر شما افکار خودکشی یا علائم افسردگی شدیدی دارید، به پزشک، مراقب سلامت یا اورژانس خدمات سلامت روان مراجعه کنید.

آسیب به خود

آسیب به خود (یا مجروح کردن خود[21])، غالباً علامتی از یک بیماری روانی مثل اختلال دوقطبی است. در برخی از افراد، آسیب به خود راهی برای کنترل زندگی­ آنها یا راهی برای فارغ شدن از رنج بیماری روانی است و ممکن است ربطی به خودکشی یا اقدام به آن نداشته باشد.

[1] Bipolar disorder

[2] manic depression

[3] Mood

[4] mania

[5] hypomania

[6] mood stabilizers

[7] irritable

[8] delusion

[9] hallucination

[10] rapid cycling

[11] mixed state

[12] psychotic episode

[13] abuse

[14] Self-harm

[15] lithium carbonate

[16] obstetrician

[17] midwife

[18] fit

[19] Relationship counsellor

[20] suicide

[21] Self-injury

جهت آشنایی بیشتر با طب پیشگیری و چکاپ، همچنین نحوه استفاده از بخش های مختلف وب اپلیکیشن ارزیابی خطر سلامتی زکریا به صفحه اینستاگرام زکریا چکاپ https://instagram.com/zakariacheckup مراجعه نمایید.