زکریا چکاپ
پرخوری عصبی
پرخوری عصبی(بولمیا)
مقدمه
پرخوری عصبی اختلالی در خوردن و وضعیت سلامت روان است. افرادی که مبتلا به پرخوری عصبی هستند ابتدا تلاش می کنند تا وزن خود را با محدود کردن مقدار غذایی که خورده اند کنترل نمایند، سپس به شدت پرخوری می کنند و در نهایت با ایجاد تهوع یا استفاده از ملین ها سعی در دفع مواد غذایی خورده شده دارند.
پرخوری عصبی میتواند با سایراختلالات روان مرتبط باشد:
عزت نفس پائین
سوء استفاده الکل
افسردگی
خودزنی
پرخوری و پاک سازی
اختلالات خوردن اغلب مرتبط با یک طرز برخورد غیرعادی نسبت به غذا یا تصور از بدن است. هر شخصی عادات غذایی خود را دارد ـ به عنوان مثال افراد با حساسیت غذایی نیازمند این هستند که از برای سالم ماندن از خوردن غذاهای حساسیت زا خودداری کنند. هرچندکه، افرادی که از اختلالات خوردن رنج می برند، مایلند که از عادات خوردن و رفتارشان برای تطابق با مشکلات روانی شان استفاده کنند و اغلب یک ترس غیرعادی یا واهی از غذا، کالری ها و چاق بودن دارند. به خاطر این ترس، افراد مبتلا به پرخوری عصبی مایلند تا غذاهای مصرفی شان را محدود کنند. در نتیجه پس از دوره خوردن مفرط و از دست دادن کنترل (عیاشی در خوردن)، سعی می کنند که استفراغ کنند یا از ملین استفاده می کنند (پاکسازی). آنها خودشان را خالی میکنند زیرا میترسند که عیاشی باعث اضافه وزنشان شود و معمولا از این رفتارشان احساس گناه دارند و خجالت می کشند. به همین خاطر است که این رفتارشان معمولا در خفا صورت می گیرد.
نشانه های خطر
نشانه های پرخوری عصبی شامل یک فکر وسواسی نسبت به غذا و خوردن است، یک عقیده فراتر از وضعیت واقعی برای وزن و اندام فرد می باشد و اغلب بعد از خوردن بطور مکرر به دستشویی می روند، که بعد از آن چهره شخص سرخ شده یا گلگون به نظر می رسد . همچنین بخاطر القا استفراغ با فروبردن انگشت در انتهای گلو معمولا زخم شدن بندانگشتان را دارند (بخاطر فشاری که انگشتان در پائین گلو برای ایجاد استفراغ وارد می آورند). افراد مبتلا به پرخوری در نهایت می توانند به مشکلات جسمانی مرتبط با سوتغذیه، یا عوارض استفراغ مفرط یا استفاده بیش از اندازه از ملین‌ها دچار شوند.
چه کسانی به پرخوری عصبی مبتلا می شوند؟
مانند تمام اختلالات غذایی، خانم ها نسبت به آقایان احتمال بیشتری دارند که به پرخوری عصبی مبتلا شوند. هرچندکه پرخوری عصبی به صورت فزاینده ای در پسران و مردان در حال شایع شدن است. و گزارشات تخمین زده است که بیش از 25% موارد ممکن است در مردان باشند. مطالعات اخیر پیشنهاد میکند که بیش از 8% خانم ها در برخی مراحل زندگی شان پرخوری عصبی دارند. این وضعیت می تواند در هر سنی رخ دهد، اما عمدتا بین خانم های در سنین 16 تا 40 سالگی شایع تر است (به طور میانگین، در حدود سنین 18 یا 19 سالگی شروع می شود).
پرخوری عصبی میتواند بر کودکان نیز تاثیر گذارد اما این وضعیت به شدت نادر است.
چه کاری باید انجام داد؟
اگر شما اختلال خوردن مانند پرخوری دارید، مرحله اول تشخیص این است که شما مشکلی دارید. سپس، نیازمند این هستید که پزشک تان را برای بررسی یا چکاپ پزشکی یا به عبارتی معاینه و آگاهی از چگونگی درمان ملاقات کنید. اگر فکر می کنید که شخصی را که می شناسید پرخوری عصبی دارد، با آنها صحبت کنید و سعی کنید تا آنها را برای دیدار پزشک متقاعد سازید. مرحله اول در جهت بهبود یافتن، تشخیص مشکل و داشتن تمایل حقیقی برای بهتر شدن است. شواهد قوی موجود است که کتاب های خودآموز موجود میتواند برای بسیاری از افراد مبتلا به پرخوری عصبی موثر باشند، به خصوص، اگر آنها از دوست یا یکی از اعضای خانواده شان تقاضا کمک کرده باشند. اگر این روش موفقیت آمیز یا مناسب نیست، پزشک شما می تواند شما را برای مشاوره در مورد اختلال خوردن ارجاع دهد، جایی که ممکن است به شما یک برنامه ساختاری از درمان رفتاری شناختی (CBT) پیشنهاد شود. برخی از افراد نیز ممکن است از تجویز داروی ضدافسردگی (فلوکستین) سود برند، همچنین این درمان می تواند انگیزش زیاده روی در خوردن و سپس تهوع عمدی را کاهش دهد.
علائم
نشانه های اصلی پرخوری، زیاده روی در خوردن و پاکسازی است (یعنی با استفراغ یا مصرف ملین ها بدن را از مواد غذایی اضافی پاک می کنند).
همچنین ممکن است علائم روانشناسی نیز وجود داشته باشد. مانند:
گرایش وسواسی در جهت غذا و خوردن
عقاید واهی درباره وزن و اندام بدن
افسردگی و تشویش و انزوا ـ از دست دادن تمایل برای در میان جمع بودن
بدون درمان، پرخوری عصبی میتواند به تعدادی از عوارض جسمانی منجر گردد.
زیاده روی در خوردن
زیاده روی در خوردن، خوردن مکرر غذاهای پرکالری با حجم زیاد است، بدون اینکه ضرورتا احساس گرسنگی یا نیاز به خوردن داشته باشید. احساس ضرورت خوردن می تواند با مشکلات احساسی آغاز شود، اما به سرعت میتواند به وسواس تبدیل شود و از کنترل خارج گردد. زیاده روی درخوردن معمولا یک روند بسیار سریع است و شما ممکن است به صورت جسمانی بعدا احساس نامساعد یا ناخوشایندی کنید. پرخوری نشانه پرخوری عصبی است که به طور منظم رخ می دهد نه تنها یک یا دوبار. اپیزودهای پرخوری می تواند خودبخود و ناگهانی رخ دهد یا می توانند برنامه ریزی شده باشند و شما به این منظور از قبل غذاهایی خاصی را تدارک دیده باشید.
پاک سازی
پاک سازی پاسخی به پرخوری است. بعد از آنکه مقدار زیادی غذا را که در یک زمان کوتاه خورده اید. سپس ممکن است بخصوص احساس نفخ و یک احساس ناخوشایند داشته باشید. همچین احساس گناه، پشیمانی و تنفر شدید از خود شایع است. هرچندکه انگیزه ناگهانی برای پاکسازی، به علت ترس زیاد از افزایش وزن است. اکثر روش های شایع برای پاکسازی، شامل القا استفراغ یا تهوع یا استفاده از ملین ها برای وادار کردن بدن به دفع سریع غذا است. روش های با شیوع کمتر شامل خوردن قرص های رژیمی، ورزش کردن مفرط، رژیم های شدید، دوره های گرسنگی یا مصرف داروهای غیرمجاز مانند آمفتامین ها می باشد.
چرخه گناه
پرخوری عصبی اغلب یک چرخه باطل است. اگر دچار این وضعیت هستید، احتمالا شما عزت نفس خیلی کمی دارید. همچنین شما ممکن است فکر کنید که اضافه وزن دارید، درحالیکه ممکن است وزن نرمال یا نزدیک به وزن نرمال را نسبت به قد و هیکل تان داشته باشید. این امر ممکن است شما را به تنظیم قوانین سختگیرانه درباره رژیم غذایی و فعالیت فیزیکی وادار کند. سپس اگر در نگهداری این چنین قوانین سختگیرانه ناکام شدید، به شکل افراطی به غذا خوردن روی میاورید و بعد از احساس گناه درباره پرخوری، برای خلاصی از شر کالری ها پاکسازی میکنید.
دلایل پرخوری عصبی
جواب ساده ای برای این سوال که چه دلایلی باعث پرخوری می شود وجود ندارد. اگرچه این وضعیت به ترس از چاق شدن مرتبط است اما احساسات پیچیده تری هم معمولا نقش دارند. رفتارهای زیاده روی و پاکسازی اغلب روشی برای غلبه بر این احساسات است.
دلایل احساسی شایع
مشکلات شایعی که ممکن است منجر به پرخوری شود، شامل:
عزت نفس پائین ـ اگر اختلال خوردن دارید، ممکن است خودتان را دست کم گرفته باشید و کاهش وزن را به عنوان روشی برای به دست آوردن ارزش شخصی ببینید.
افسردگی ـ ممکن است از زیاده روی به عنوان روشی برای مقابله با ناراحتی ها استفاده کنید، اما زیاده روی این افسردگی را کم نمی کند و چرخه ادامه دارد.
استرس ـ به عنوان مثال: ممکن است این وضعیت در شما بعد از سروکار داشتن با یک تجربه ناراحت کننده ایجاد شود، مانند مرگ یا طلاق، یا درطول دوره مهمی از رویدادهای تغییر زندگی مانند ازدواج یا ترک خانه روی دهد.
پرخوری همچنین می تواند در افرادی که بیماری جسمی را تجربه کرده اند اتفاق بیفتد و در افرادی که مورد سوء استفاده جنسی قرار گرفته اند. برخی افراد مبتلا به پرخوری دوران کودکی سختی را با مشکلات خانوادگی، دعواها و انتقادات و نکوهش ها تجربه کرده اند.
دیگر مشکلات سلامت روان
پرخوری اغلب با دیگر مشکلات وابسته به سلامت روان مرتبط است. تحقیقات نشان داده است که پرخوری در این افراد شایع تر است:
اختلالات اضطراب
اختلال وسواسی اجباری (OCD)
اختلال استرس پس از سانحه (PTSD)
اختلالات شخصیتی
فشار اجتماعی و فرهنگی
برخی افراد متعقدند که صنعت های رسانه و مد فشاری برروی افراد به منظور کاهش وزن شدید ایجاد می کنند.
بلوغ
در بسیاری از جوانان اختلالات خوردن حوالی دوران بلوغ شان روی می دهد، زمانی که تغییرات هورمونی می تواند باعث شود که آنها نسبت به بدنشان آگاه تر شوند. اگر نوجوانان حس کنند که حرفی برای گفتن در زندگی شان ندارند، پرخوری می تواند تنها روش کنترل بر خود به نظر برسد.
ژنتیک
ممکن است عوامل ژنتیکی مختلفی مرتبط با پرخوری وجود داشته باشد. پژوهش ها نشان می دهد که احتمال ابتلا به پرخوری در افرادی که بستگانی نزدیک دارند که مبتلا به پرخوری بوده اند، نسبت به آنهایی که بستگانی با این شرایط نداشته اند، چهار برابر می شود.
مردان و پرخوری عصبی
دلیل پرخوری در مردان میتواند به صورت قابل توجهی متفاوت باشد. در بسیاری از موارد، پرخوری به دلیل بدنسازی یا کارهای بخصوص مانند ورزشکاران ایجاد شود. هرچندکه، مانند بسیاری از بانوان، مردان جوان به صورت فزاینده ای به دوست نداشتن بدنشان و داشتن نگرانی برای داشتن اضافه وزن حساس تر شده اند.
تشخیص
اگر شما اختلال خوردن مانند پرخوری عصبی دارید، مرحله اول تشخیص آن است که شما بفهمید که مشکل دارید و پزشک را ملاقات کنید. ممکن است فکر کنید موضوع جدی نیست اما پرخوری میتواند به سلامت طولانی مدت شما آسیب برساند. پذیرفتن اینکه شما نیازمند کمک و حمایت هستید مرحله اول درمان است، اما ممکن است این یک مرحله بسیار مشکل برای شما باشد. اکثر افرادی که پرخوری دارند وضعیتشان را برای ماه ها و سال ها پیش از جستجوی کمک پنهان می کنند. اغلب تغییر موقعیت، مانند شروع یک رابطه جدید یا زندگی کردن با افراد و اشخاص جدید می تواند باعث شود که شخص مبتلا به پرخوری در جستجوی کمک برآید. ممکن است تهیه فهرستی از سوالاتی که می خواهید از پزشک بپرسید کمک کننده باشد. ممکن است نیاز به ارجاع به متخصص روانپزشکی داشته باشید. درمان شما بسته بر چگونگی جدی بودن وضعیت شما و بهترین روش برای متعادل کردن آن دارد. پزشک ممکن است برنامه خودیاری را پیش از ارجاع به متخصص به شما توصیه کند. شما می توانید از پرخوری عصبی کاملا بهبود یابید، پس هرچه زودتر درمان را شروع کنید، مراحل درمان سریع تر رخ خواهد داد.
آیا من اختلال خوردن دارم؟
گاهی اوقات پزشکان از پرسشنامه ای به نام SCOFF به منظور کمک به تشخیص افرادی که اختلال خوردن دارند استفاده می کنند. این امر مستلزم پاسخ دادن به پنج سوال ذیل است:
Scoff: آیا تاحالا به دلیل احساس ناخوشایند پر بودن عمدا باعث استفراغ خود شده اید؟
کنترل: آیا نگران این امر هستید که کنترل اینکه چه میزان غذا می خورید را ندارید؟
شش کیلوگرم: آیا اخیرا بیش از شش کیلوگرم در طول سه ماه از دست داده اید؟
چاق: آیا وقتی دیگران می گویند چاق هستید شما قبول می کنید که چاق هستید؟
غذا: آیا می گویید که غذا بر زندگی تان مسلط است؟
اگر پاسخ شما به دو یا بیشتر از دو تا سوالات بله است، ممکن است یک اختلال خوردن داشته باشید.
درمان
میتوانید از پرخوری بهبود یابید، اما این امر ممکن است روندی طولانی و مشکل باشد. اولین مرحله درجهت بهتر شدن، تشخیص مشکل و داشتن تمایل به بهبودی است. این کار ممکن است با تغییری در سبک زندگی و اوضاع و احوالتان صورت پذیرد. اگر درمورد یکی از دوستان یا اعضای خانواده متوجه این اختلال شده اید، دانستن اینکه چه کاری انجام دهید می تواند مشکل باشد. پنهان کار بودن و حالت تدافعی داشتن درباره خوردن و وزن در افراد مبتلا به اختلال خوردن شایع است و آنها احتمالا خوب نبودن خود را انکار می کنند. درمان معمولا با درمان وابسته به روانشناسی شروع می شود، که اهداف آن برای بنیان کردن مجدد عقاید سالم در جهت خوردن است. افراد مبتلا به پرخوری نیازمند درک و بررسی موضوعات اصلی هستند و احساساتی که به اختلال خوردن و تغییر عقایدشان به غذا و وزن شان منجر شود. پزشک شما معمولا اضافه بر درمان روان شناسی ممکن است تجویز دارو را نیز پیشنهاد کند.
درمان روان شناسی
درمان رفتاری شناختی
درمان رفتاری شناختی (CBT) شایع ترین نوع درمان روانشناسی برای درمان پرخوری است که شامل صحبت کردن با یک روانشناس می شود و مشاهده جزئیات احساسات و افکار شما برای جایگزینی روش های جدید فکر کردن درباره موقعیت ها، احساسات و غذا خوردن است. همچنین ممکن است شامل یادداشت غذایی باشد که به شما کمک می کند کشف کنید که چه چیزی باعث پرخوری شما می گردد.
درمان بین فردی
همانند CBT، درمان بین فردی، ملاقات با یک درمانگر را به منظور مطرح کردن وضعیت تان شامل می شود. هرچندکه، تمرکز بیشتر بر روابط شخصی است تا مشکلات غذایی. به احتمال زیاد اگر به تازگی عشقی را از دست داده اید یا تغییر بزرگی در زندگی تان را تجربه کرده اید، برای این نوع به درمان روانشناسی ارجاع داده می شوید. هدف IPT کمک به برقراری روابط حمایت کننده است، که میتواند تمرکز شما را از خوردن منحرف کند.
دارودرمانی
ضدافسردگی هایی تحت عنوان مهارکننده ها بازجذب سروتونین انتخابی (SSRIs) ممکن است برای درمان پرخوری استفاده شوند. برای درمان پرخوری از این گروه دارویی معمولا فلوکستین تجویز می شود .
SSRIs اساسا به منظور درمان افسردگی استفاده می شوند، اما همچنین برای درمان موارد ذیل نیز به کار برده می شوند:
اختلالات خوردن
اختلال وسواسی اجباری (OCD)
اضطراب
ترس اجتماعی
مانند هر دارو ضد افسردگی این داروها نیز به چند هفته زمان برای آغاز اثرگذاری نیاز دارند.شما معمولا بایستی مصرف را با دوز پایین دارو شروع کنید. زمانی که شروع به مصرف SSRI می کنید، برای بررسی اثر گذاری دارو و چکاپ دکترتان را باید بعد از دو، چهار، شش، و دوازده هفته ملاقات کنید. همه افراد واکنش مناسبی نسبت به داروهای ضدافسردگی نمی دهد، بنابراین کنترل دقیق روند شما حائز اهمیت است. داروهای بسیار کمی برای کودکان و نوجوانان زیر 18 سال توصیه میشوند. همچنین اگر صرع یا سابقه فامیلی بیماری قلبی، کبدی یا کلیوی دارید، بهتر است که SSRIs مصرف نشود.
درمان بیمارستانی
پرخوری معمولا لازم نیست که در بیمارستان درمان شود. هرچندکه، اگر عوارض جدی سلامتی دارید و زندگی تان درخطر است، ممکن است در بیمارستان پذیرش شوید. درمان بیمارستانی همچنین اگر در خطر خودکشی یا آسیب به خود هستید، در نظر گرفته می شود.
مراحل بهبودی
هنگامی که تشخیص داده شد که فردی مبتلا به پرخوری است می تواند بهبود یابد، لیکن ممکن است پروسه بهبودی زمان زیادی طول بکشد که این امر می تواند هم برای فرد بیمار و هم برای خانواده و دوستانش بسیار مشکل باشد.
برای بهبودی، شخص مبتلا به پرخوری نیازمند است که:
عادات غذایی شان را تغییر دهند
روشی که درباره غذا فکر می کنند را تغییر دهند
افزایش وزن سالم، درصورت ضرورت(اگر کمبود وزن دارند)
هرچه قدر زمان طولانی تری باشد که شخص به پرخوری عصبی مبتلا شده است، یادگیری دوباره عادات خوردن و افزایش وزن سخت تر می شود. زودتر شروع کردن درمان مهم است، زیرا شخص شانس بهتری برای بهبودی سریعتر دارد.
برای اکثر افراد، درمان مجدد همراه با فراز و فرودهایی در روند بهبودی قابل پیش بینی است و شما معمولا نیاز به چند دوره درمان خواهید داشت پس با شکست های گهگاهی در طی روند درمان امید خود را از دست ندهید.
عوارض
تعدادی عوارض جسمی مرتبط با پرخوری وجود دارد.
این موارد شامل:
مشکلات دندانی: استفراغ مزمن می تواند به وسیله اسید معده باعث آسیب به مینای دندان شود، که ممکن است منجر به پوسیدگی و خرابی دندان گردد. استفراغ مفرط همچنین می تواند باعث بوی بد دهان و گلودرد شود.
دوره های قاعدگی نامنظم ـ دوره های قاعدگی تان میتواند غیرقابل پیش بینی شود یا حتی کاملا متوقف گردد. همچنین ممکن است بارداری طبیعی در آینده را مشکل نماید.
پوست و موی ضعیف ـ کمبود مواد غذایی در طی دوره های استفراغ مکرر یا استفاده از ملین می تواند به پوست و موی شما آسیب بزند. پوست و موی شما می تواند خشک شود و ناخن های انگشتان تان میتواند شکننده و بی دوام گردند.
غدد بزاقی متورم ـ اگر پرخوری دارید، غدد بزاقی می تواند به علت استفراغ مکرر ورم کنند. این امر باعث می شود که صورتتان گردتر بنظر برسد.
عدم تعادل شیمیایی ـ استفراغ مفرط و استفاده از ملین می تواند باعث عدم تعادل شیمیایی در بدنتان شود که می تواند باعش خستگی، ضعف، ریتم های نامتوازن قلبی، آسیب کلیوی، تشنج ها (غش) و اسپاسم های عضلانی گردد.
مشکلات روده ای ـ استفاده مفرط از ملین ها می تواند به عضلات روده تان آسیب رساند و به یبوست های دائم منجر شود.
مشکلات قلبی ـ عوارض طولانی مدت پرخوری می تواند شامل افزایش خطر مشکلات قلبی گردد.