زکریا چکاپ

نوروپاتی (آسیب به اعصاب) محیطی 

نوروپاتی محیطی، زمانی اتفاق می افتد که اعصاب موجود در انتهاهای بدن[1] (مانند دستها، پاها و بازوها) آسیب ببینند. بر حسب اینکه چه اعصابی آسیب دیده اند، علائم متفاوت خواهد بود. تخمین زده می شود که در بین افراد بالای 55 سال، تقریبا 10 درصد افراد  نوروپاتی محیطی دارند. 

علائم نوروپاتی محیطی

اصلی ترین علائم  نوروپاتی محیطی عبارتند از: 

کرختی و مور مور شدن[2] پاها و دست ها 

احساسات سوختن[3]، چاقو خوردن[4] و تیر خوردن[5] در مناطق آسیب دیده 

از دست دادن تعادل و هماهنگی [6]

ضعف عضلات، به ویژه در پاها 

این علائم، معمولا به صورت پایدار و همیشگی بوده، ولی برخی اوقات می توانند ظاهر شوند و از بین بروند.[7]

چه زمانی به پزشک مراجعه کنیم؟

اگر شما علائم اولیه نوروپاتی محیطی را در خود مشاهده کردید، باید حتما به پزشک مراجعه کنید. این علائم عبارتند از:

درد، مور مور شدن و یا حس نداشتن پاها 

از دست دادن تعادل و یا ضعف 

برش و یا زخمی که بر روی پا  ایجاد شده و بهتر نمی شود 

هم چنین، افرادی که در معرض خطر بیشتری برای ابتلا به نوروپاتی محیطی می باشند، مانند افراد مبتلا به دیابت، بايد به طور مرتب، چکاپ انجام دهند. 

هم چنین پزشک در مورد علائم بیماری از شما خواهد پرسید و احتمالا برای تشخیص علت این بیماری آزمایش های بیشتر را درخواست خواهد کرد. 

هم چنین، احتمال ارجاع شما به نورولوژیست (متخصص در درمان بیماری های مرتبط با اعصاب) نیز وجود دارد. 

در کل، هر چقدر، نوروپاتی محیطی زودتر تشخیص داده شود، احتمال محدود کردن آسیب ها و پیشگیری از عوارض بیشتر این بیماری بیشتر خواهد بود.

علل نوروپاتی محیطی 

دیابت (نوع 1 و نوع 2)، مهم ترین علت نوروپاتی محیطی می باشد. در طول زمان، زیاد بودن سطح قند خون که در بیماری دیابت وجود دارد، می تواند باعث آسیب به اعصاب شود. این آسیب به اعصاب، با عنوان پلی نوروپاتی دیابتی، شناخته می شود. 

نوروپاتی محیطی، می تواند در اثر عوامل مختلف دیگری نیز به وجود بیاید. به عنوان مثال، این بیماری می تواند ناشی از موارد زیر باشد:

آسیب فیزیکی به اعصاب 

عفونت ویروسی مانند زونا 

اثرات جانبی برخی داروهای پزشکی و یا نوشیدن زیاد الکل 

افرادی که در معرض خطر بالاتری برای ابتلا به نوروپاتی محیطی می باشند، باید به منظور بررسی عملکرد اعصاب خود، چکاپ های مرتب انجام دهند. 

درمان نوروپاتی محیطی 

درمان نوروپاتی محیطی، بستگی به علائم و علل ایجاد کننده آن دارد. 

تنها برخی از علل ایجاد کننده نوروپاتی محیطی قابل درمان می باشند. به عنوان مثال، اگر شما مبتلا به دیابت باشید، اقداماتی مانند کنترل بهتر قند خون، ترک سیگار و هم چنین کم کردن مصرف الکل می توانند بسیار موثر باشند. 

درد اعصاب، شاید با تجویز داروهایی که با نام داروهای ضد درد نوروپاتیک[8] شناخته می شوند، قابل درمان باشد. چون مسکن های استاندارد، اغلب در درمان این بیماری موثر نمی باشند. 

اگر شما علائم دیگری همراه با نوروپاتی محیطی دارید، شاید نیاز به درمان جداگانه داشته باشند. به عنوان مثال، درمان ضعف عضلانی با فیزیوتراپی و استفاده از کمک کننده های راه رفتن ممكن است مورد نياز باشد. 

عوارض نوروپاتی محیطی 

چشم انداز نوروپاتی محیطی، بستگی به علت ایجاد کننده آن و هم چنین نوع اعصاب درگیر در این بیماری دارد. برخی از موارد، در صورت درمان علت ایجاد کننده، به مرور زمان بهبود پیدا می کنند. در صورتی که در برخی دیگر از افراد، آسیب ایجاد شده دائمی بوده و احتمال دارد با گذشت زمان، حتی وخیم تر هم شود. 

اگر علت ایجاد کننده نوروپاتی محیطی، درمان نشود، احتمال بروز عوارض شدید، مانند ایجاد زخم عفونی در پاها، در شما وجود دارد. این عارضه، اگر درمان نشود، در نهایت، منجر به قانقاریا (مرگ بافت) می شود و در موارد شدید تر، حتی شاید مجبور شویم پای درگیر شده را قطع کنیم. 

نوروپاتی محیطی، احتمال دارد که عصب هایی را که مسئول کنترل عملکرد قلب و سیستم گردش خون[9] می باشند را نیز درگیر کند (نوروپاتی اتونومیک قلبی عروقی).

 احتمالا، در این صورت، شما به یک درمان برای افزایش فشارخون نیاز خواهید داشت. در موارد نادرتری نیز شاید نیاز به یک ضربان ساز (Pacemaker) داشته باشید. 

علائم نوروپاتی محیطی 

علائم این بیمای، بر حسب نوع نوروپاتی محیطی بوده و می توانند به صورت آهسته و یا خیلی تند، گسترش پیدا کنند. 

انواع اصلی نوروپاتی محیطی عبارتند از: 

نوروپاتی حسی – آسیب به اعصابی که پیام های لمس، درجه حرارت، درد و دیگر احساسات را به مغز منتقل می کنند. 

نوروپاتی حرکتی – آسیب به اعصابی که حرکت را کنترل می کنند 

نوروپاتی اتونومیک – آسیب به اعصابی که فرایندهای بدنی غیر آگاهانه، مانند گوارش، عملكرد مثانه و کنترل فشار خون را کنترل می کنند. 

مونو نوروپاتی – آسیب به تنها یک عصب، در بیرون از سیستم اعصاب مرکزی 

در خیلی از موارد، ممکن است یک فرد، در یک زمان، چند نوع از انواع نوروپاتی های ذکر شده را داشته باشد. 

به ویژه، ترکیبی از نوروپاتی حسی و حرکتی، شایع می باشد. (نوروپاتی حسی حرکتی) 

علائم انواع اصلی نوروپاتی، در زیر اشاره شده است. 

نوروپاتی حسی 

علائم نوروپاتی حسی، شامل موارد زیر می باشند:

احساس فرو رفتن خار يا سوزن سوزن شدن در قسمت های آسیب دیده بدن 

کرخت شدن و احساس نکردن درد و یا تغییرات درجه حرارت، به ویژه در پاها 

درد و سوزش و یا درد شبیه به برخورد جسم تیز[10]، به ویژه در پاها 

احساس کردن درد، از چیزهایی که در حالت معمول، درد آور نیستند. مثلا احساس درد، پس از یک لمس جزئی (Allodynia)

از دست دادن تعادل و یا هماهنگی  در اثر ناتوانی در شناخت موقعیت های پاها و دستها (آتاکسی حسی)

نوروپاتی حرکتی 

علائم نوروپاتی حرکتی، شامل موارد زیر می باشند:

گرفتگی و کرامپ عضلانی 

ضعف عضلانی و یا فلج عضلانی که یک یا بیشتر از یک عضله را درگیر می کند

لاغر شدن (تحلیل رفتن) عضلات 

افتادگی پا – مشکل در بلند کردن قسمت جلویی پا و انگشتان، که به ویژه در هنگام راه رفتن، خود را نشان می دهد. 

نوروپاتی اتونومیک

علائم این نوع از نوروپاتی، برحسب اینکه چه قسمتی از بدن درگیر شده است، متفاوت می باشد. 

علائم نوروپاتی اتونومیک، شامل موارد زیر می باشند:

یبوست یا اسهال، به ویژه در شب 

احساس مریض بودن، نفخ و آروغ زدن 

فشارخون پایین (افت فشارخون وضعیتی[11] یا ارتوستاتیک[12])، در این حالت، زمانی که شما ایستاده اید، احساس ضعف و مور مور شدن خواهید داشت. 

ضربان قلب تند (تاکی کاردی) 

تعریق زیاد یا تعریق نکردن 

مشکل در عملکرد جنسی، مانند اختلال در نعوظ در مردان 

مشکل در تخلیه کامل مثانه 

بی اختیاری روده[13] (از دست دادن کنترل روده) 

مونو نوروپاتی

بر حسب عصب درگیر شده، علائم مونو نوروپاتی می تواند متفاوت باشند:

حس تغییر یافته و یا ضعف در حس انگشتان 

دوبینی یا دیگر مشکلات مربوط به تمرکز چشم ها، که برخی اوقات با درد چشم همراه می باشد. 

ضعف یک طرف در صورت، فلج شدن Bell

درد پا و یا ساق پا، ضعف و تغییر در حس 

شايع ترین نوع مونو نوروپاتی، سندروم تونل کارپال (CTS) می باشد. تونل کارپال در مچ دست واقع می باشد. 

در CTS، عصب میانی، هنگام عبور از این تونل، تحت فشار قرار گرفته و می تواند موجب احساس مور مور شدن، درد و یا کرختی در انگشتان شود. 

علل نوروپاتی محیطی 

مهم ترین علت نوروپاتی محیطی، دیابت می باشد. 

هم چنین نوروپاتی می تواند در اثر برخی دیگر از اختلالات پزشکی و هم چنین مصرف داروها ایجاد شود. در برخی از موارد، دلیل مشخصی برای نوروپاتی محیطی  وجود ندارد. این نوع از نوروپاتی محیطی، با نام نوروپاتی ایدیوپاتیک شناخته می شود. 

دیابت

نوروپاتی محیطی که در اثر دیابت نوع 1 و نوع 2 ایجاد می شود به عنوان پلی نوروپاتی دیابتی معروف می باشد. احتمالا، مقادیر بالای قند خون در افراد دیابتی، منجر به آسیب عروق خونی کوچکی می شود که خون اين اعصاب را تامین می کنند. 

تا زمانی که شما دیابت داشته باشید، احتمال بروز نوروپاتی محیطی، در شما زیاد خواهد بود. تقریبا تا 25 درصد از افرادی که دیابت دارند، درد ناشی از آسیب به عصب را تجربه کرده اند. 

اگر شما مبتلا به دیابت هستید، خطر ابتلا به پلی نوروپاتی در شما  در صورتی که قند خون خود را کنترل نکرده باشید و یا شرایط زیر را داشته باشید، بیشتر خواهد بود. 

سیگار کشیدن 

مصرف مکرر و بیش از حد الکل 

سن بالای 40 سال 

اگر فرد مبتلا به دیابت هستید، باید حتما پاهای خود را به صورت مرتب  از نظر وجود زخم های باز و جراحت ها و هم چنین وجود جوشهای کوچک بررسی کنید.

سایر علل 

در کنار دیابت، علل دیگری نیز برای نوروپاتی محیطی مطرح می باشند.

مشکلات پزشکی[14] 

برخی از شرایط پزشکی که می توانند باعث نوروپاتی محیطی شوند، عبارتند از:

مصرف زیاد الکل برای چندین سال 

مقادیر کم ویتامین B یا دیگر ویتامین ها 

آسیب فیزیکی به اعصاب – مثلا بعد از جراحی و یا جراحت 

غده تیروئید کم کار (هیپوتیروئیدیسم)

عفونت های خاصی مانند زونا، بیماری لایم، دیفتری، بوتولیسم و HIV

التهاب رگ های خونی (Vasculitis)

بیماری های مزمن کبد و یا بیماریهای مزمن کلیه 

گاموپاتی مونوکلونال دارای اهمیت نامشخص (MGUS) – وجود یک پروتیئن غیر نرمال در خون 

انواع خاصی از سرطان ها، مثل لنفوم (سرطان سیستم های لنفاوی) و مالتیپل میلوما (نوع خاصی از سرطان مغز استخوان)

بیماری Charcot – Marie – Tooth و دیگر انواع نوروپاتی های حسی حرکتی وراثتی[15] – مشکلات ژنتیکی که منجر به آسیب به اعصاب، به خصوص در پاها می شوند. 

داشتن مقادیر بالای مواد سمی در بدن  مانند آرسنیک، سرب یا جیوه 

سندرم گیلن باره – یک اختلال نادر که منجر به شروع ناگهانی فلج در طی چند روز می شود. 

آمیلوئیدوزیس – یک گروه از اختلات نادر ولی شدید، که در اثر رسوب غیر معمول پروتئين هایی به نام آمیلوئید در بافت ها و ارگانهای بدن به وجود می آید.

اختلالاتی که در اثر بیش فعالی سیستم ایمنی به وجود می آیند – مانند آرتریت روماتوئید، لوپوس یا سندرم Sjogren’s

داروها 

داروهای کمی می توانند نوروپاتی محیطی را به عنوان یکی از عوارض جانبی خود داشته باشند. این داروها عبارتند از:

برخی از انواع داروهای شیمی درمانی برای درمان سرطان – به ویژه برای سرطان روده، لنفوم و میلوما 

برخی از آنتی بیوتیک ها، اگر برای چندین ماه مصرف شوند، مانند مترونیدازول یا نیتروفورانتیون 

فنی توئین – که برای درمان صرع استفاده می شود – در صورتی که برای مدت طولانی مصرف شود. 

آمیودارون و تالیدومین 

تشخیص نوروپاتی محیطی 

برای تشخیص نوروپاتی محیطی و علل ایجاد کننده آن، از چندین تست آزمایشگاهی استفاده می شود. 

زمانی که شما به پزشک خود مراجعه می کنید، پزشک  در مورد علائمی که داشتید از شما سوال پرسیده و قسمت هایی از بدن که درگیر این بیماری شده اند را معاینه خواهد کرد. این معاینه، می تواند، شامل تست کردن حس، قدرت و رفلکس باشد.  هم چنین، برای چک کردن دلیل ایجاد کننده نوروپاتی محیطی مانند دیابت و کمبود ویتامین [16]B12، پزشک احتمالا آزمایش خون هم برای شما در خواست خواهد کرد.

تایید نوروپاتی محیطی 

برخی از افراد شاید لازم باشد به متخصص نورولوژی (متخصص در بیماری های سیستم اعصاب) در بیمارستان مراجعه کنند تا تست های بیشتری را انجام دهند. این تست ها، شامل موارد زیر می باشند:

آزمایش هدایت عصبی (NCS) – که در آن، سیم های فلزی کوچکی به نام الکترود، بر روی پوست شما جایگذاری میشوند تا شوک الکتریکی کوچکی، به منظور تحریک کردن اعصاب وارد کنند؛ در نهایت، سرعت و قدرت سیگنال عصبی، اندازه گیری می شود. 

الکترومیوگرافی (EMG) – که در آن، یک سوزن کوچک، از طریق پوست، وارد عضله شما می شود و فعالیت الکتریکی عضلات شما را اندازه گیری می کند. 

NCS و EMG معمولا، با هم و در یک زمان انجام می شوند. 

تشخیص علت نوروپاتی 

پزشک، معمولا می تواند علت ایجاد کننده نوروپاتی را مشخص کند. 

اگر به دیابت مظنون باشیم، پزشکان، معمولا از روی علائم، معاینه فیزیکی و هم چنین، چک کردن سطح گلوکز در خون و ادرار شما، تشخیص نهایی را خواهند داد. 

اگر شما دارویی را که مظنون به ایجاد نوروپاتی می باشد مصرف می کنید، احتمالا پزشک، موقتا دارو را قطع کرده و یا دوز آن را کاهش می دهد  تا ببیند که آیا علائم  شروع به بهبود می کنند یا خیر.

اگر علت بیماری، قطعی[17] نیست، به متخصص نورولوژی، ارجاع داده خواهید شد تا آزمایش های خونی جامع تری از شما گرفته شود تا موارد زیر چک شود:

آیا شما یک علت اکتسابی نادر دارید که ممکن است موجب نوروپاتی شده باشد؟ 

آیا شما، ناهنجاری ژنتيکی، مانند بیماری Charcot – Marie – Tooth دارید؟ 

هم چنین، احتمال دارد که یک سوراخ بر روی کمر شما ایجاد کنند تا وضعیت مایع مغزی نخاعی (یک مایع شفاف و بی رنگ، که مغز و طناب نخاعی را احاطه کرده و از آنها حمایت می کند) را از نظر التهاب، در شما بررسی کنند.

آزمایش های بیشتر 

گاهی اوقات، یک بیوپسی عصبی  ممکن است به عنوان بخشی از فرایند تشخیص، برای شما انجام شود. بیوپسی عصبی  یک جراحی جزئی بوده که یک نمونه کوچک از عصب محیطی  از قسمت مچ پا برداشته شده و زیر میکروسکوپ  بررسی می شود. 

در مرحله بعد، این نمونه  از نظر وجود علائم مربوط به نوروپاتی محیطی  چک می شود. با این وجود  خیلی کم  نیاز به انجام بیوپسی عصبی خواهد بود. 

هم چنین  به منظور تشخیص علل ایجاد کننده نوروپاتی محیطی  ممکن است، یک اسکن نیز از شما گرفته شود. اسکن ها می توانند شامل موارد زیر باشند: 

اشعه X

سی تی اسکن (اسکن توموگرافی کامپیوتری)

اسکن MRI (عکس برداری رزونانس مغناطیسی)

درمان نوروپاتی محیطی 

درمان نوروپاتی محیطی، ممکن است شامل درمان علت ایجاد کننده[18] آن و یا درمان علائم این بیماری باشد. 

درمان علت ایجاد کننده نوروپاتی می تواند موفق آمیزتر باشد. به عنوان مثال  مطمئن شدن از کنترل بیماری دیابت  می تواند باعث بهبود نوروپاتی و یا حداقل  پیشگیری از بدتر شدن آن شود. 

درمان علت ایجاد کننده 

چندین علت، می توانند موجب ایجاد نوروپاتی محیطی شوند، برخی از آنها، می توانند به روش های مختلفی درمان شوند. به عنوان مثال:

دیابت را می توان با تغییر سبک زندگی  مانند ترک سیگار، کم کردن مصرف الکل، حفظ وزن مناسب و ورزش کردن مرتب  درمان کرد. 

کمبود ویتامین B12 را می توان با مصرف این ویتامین به صورت تزریقی و یا مصرف قرص  درمان کرد.

نوروپاتی محیطی که در اثر مصرف یک دارو ایجاد می شود را می توان  با قطع مصرف آن دارو  درمان کرد. 

برخی از انواع نادرتر بیماری نوروپاتی محیطی را می توان با استفاده از داروها  درمان کرد. از جمله این داروها می توان به موارد زیر اشاره کرد:

کورتیکواستروئیدها – داروهای ضد التهاب[19] قوی 

سرکوب کننده های سیستم ایمنی – داروهایی که فعالیت سیستم ایمنی را کاهش می دهند.

تزریق ایمونوگلوبولین – ترکیبی از پروتئين های خونی، به نام آنتی بادی ها، که توسط سیستم ایمنی ساخته می شوند. 

با این وجود، علت ایجاد کننده بیماری، ممکن است همیشه قابل درمان نباشد. 

تسکین درد عصبی 

ممکن است برای تسکین دردهای عصبی که تجربه می کنید، دارو مصرف کنید. بر خلاف دیگر انواع دردها، درد نوروپاتیک  با مصرف مسکن های معمولی  مانند استامينوفن و ایبوپروفن و دیگر داروهایی که عموما مصرف می شوند، بهتر نمی شود.

چون دوز ایده آل برای هر فرد، قابل پیش بینی[20] نیست، بنابراین، بهتر است که در ابتدا  درمان با حداقل دوز، شروع شده و سپس به تدریج به دوز دارو اضافه شود، تا زمانی که فرد احساس کند، دارو تاثیر خود را میگذارد. دوزهای بالاتر، احتمالا در تسکین درد، بهتر خواهند بود، ولی احتمال بروز عوارض جانبی هم در دوز های بالا، بیشتر می باشد. 

شایع ترین اثرات جانبی این داروها، خستگی، مور مور شدن و یا احساس سستی می باشد. اگر شما این علائم را بروز دادید، باید دوز دارو را کاهش دهید. اگر احساس خواب آلودگی و یا تاری دید[21] دارید، نباید رانندگی کرده و یا با هر دستگاهی كه احتياج به تمركز حواس دارد، کار کنید. هم چنین، شما بعد از مصرف این داروها، نسبت به اثرات الکل نیز حساس تر خواهید شد. 

اثرات جانبی، یک تا دو هفته، پس از شروع مصرف داروها، باید بهتر شوند. چون بدن شما، به این داروها عادت می کند. با این وجود، اگر عوارض جانبی داروها ادامه دار بود، باید به دکتر خود اطلاع دهید، تا شاید داروهایی به شما بدهد که با بدن شما بیشتر سازگار باشند. حتی شاید داروهای اولی که مصرف کرده اید، در درمان بیماری موثر نباشند، ولی داروهای جایگزین بتوانند بیماری را درمان کنند. 

خیلی از داروهایی که داده می شود، ممکن است برای درمان خیلی از مشکلات دیگر مانند افسردگی، صرع، اضطراب و یا سردرد هم استفاده شوند. اگر به شما یک داروی ضد افسردگی داده شد، ممکن است که بتواند درد شما را درمان کند، حتی اگر شما مبتلا به افسردگی هم نباشید  و این بدین معنی نیست که دکتر شما  فکر می کند شما افسرده هستید. 

اصلی ترین داروهایی که برای درمان نوروپاتی استفاده می شوند عبارتند از :

آمی تریپتیلن – برای درمان سردرد و افسردگی نیز استفاده می شود. 

دولوکستین – برای درمان مشکلات مثانه و افسردگی نیز به کار می رود.

پرگابالین و گاباپنتین – برای درمان صرع، سردرد ها و اضطراب نیز کاربرد دارد. 

هم چنین داروهای اضافه دیگری نیز وجود دارند که برای تسکین درد در قسمت های خاصی از بدن و یا برای تسکین دردهای شدید اختصاصی برای دوره های کوتاه مدت، به کار گرفته می شوند. در زیر، به این داروها اشاره شده است. 

کرم های کپسایسین 

اگر درد شما در قسمت خاصی در بدن است و شما نمی توانید و یا نمی خواهید که برای آن قسمت خاص بدن، دارو مصرف کنید، می توانید از کرم های کپسایسین استفاده کنید. 

کپسایسین، ماده ای است که در فلفل های قرمز تند وجود داشته و اعتقاد بر این است که با جلوگیری کردن از ارسال پیام درد به مغز  می تواند دردهای نوروپاتیک را تسکین ببخشد.

برچسب لیدوکائین 

برچسب لیدوکائین، یک برچسب بزرگ چسبناک بوده که حاوی بی حسی موضعی می باشد. این برچسب، زمانی که درد، تنها در یک نقطه کوچکی از پوست می باشد، کاربرد دارد. از این برچسب بر روی پوست استفاده شده و بعد از جذب آن توسط پوست، تسکین درد حاصل می شود. 

درمان دیگر علائم 

شما از این درمان ها، نه تنها برای تسکین درد، بلکه در برخی مواقع، برای تسکین سایر علائم ناشی از نوروپاتی محیطی نیز استفاده می کنید. 

به عنوان مثال، اگر شما دچار ضعف عضلانی شده اید، برای ارتقای قدرت عضلات خود، نیاز به فیزیوتراپی خواهید داشت. هم چنین، برای حمایت از مچ پای خود، نیاز به آتل[22] خواهید داشت. هم چنین برای راه رفتن هم نیاز به کمک کننده های پیاده روی خواهید داشت. 

دیگر مشکلاتی که ناشی از نوروپاتی محیطی بوده و ممکن است قابل درمان باشند، عبارتند از: 

اختلال در نعوظ 

یبوست 

حرکت آهسته ی غذا در داخل معده (Gastroparesis)

در برخی از موارد، شما به درمان های تهاجمی تری، مانند تزریق توکسین بوتولینوم برای درمان هایپرهیدروز و یا سوندهای ادراری، برای مواقعی که مشکل تخلیه مثانه دارید، نیاز خواهید داشت. 

عوارض نوروپاتی محیطی 

نوروپاتی محیطی، برخی اوقات می تواند مشکلات دیگری را نیز به وجود بیاورد. زخم های پا، تغییر در ریتم قلب و مشکلات گردش خون، از جمله این موارد می باشند.این عوارض، بستگی به علل ایجاد کننده  نوروپاتی محیطی دارد. 

زخم پای دیابتی 

زخم پای دیابتی، یک زخم باز در پوست پا است، که بهبود آن خیلی طول می کشد.

 این نوع زخم، در افرادی که پلی نوروپاتی دیابتی دارند، بیشتر دیده می شود. 

اگر شما پاهای کرخت دارید، می توانید خیلی راحت بر روی جسم تیزی راه بروید و انگشتتان بريده شود.

هم چنین، زخم پا می تواند در اثر پوشیدن کفش نامناسب و به دنیال ایجاد تاول[23]، نیز ایجاد شود. در این موارد ، اگر شما هیچ دردی را احساس نکنید، ممکن است، بدون اینکه به درمان تاول فکر کنید، به راه رفتن خود ادامه دهید. اگر این تاول، پاره شود و یا بدتر شود می تواند به زخم تبدیل گردد. 

قند خون بالا، می تواند به رگ های خونی شما آسیب بزند، و به دنبال آن، جریان خون به پاها را کم کند. رسیدن خون کم به پاها، باعث می شود تا تعداد سلول هایی که با عفونت می جنگند، کمتر شوند. بنابراین، بهبودی زخم ها، طولانی تر خواهد شد و در نهایت می تواند موجب قانقاریا (مرگ بافتی) شود. 

قانقاریا[24]

اگر شما، در یکی از پاهای خود، عفونت زخم دارید که ناشی از نوروپاتی محیطی می باشد، خطر ایجاد قانقاریا (مرگ بخشی از پوست و یا بافت های ایجاد کننده) نیز وجود دارد. اگر قانقاریا به وجود باید، شما، برای حذف بافت آسیب دیده، نیاز به جراحی (که به عنوان دبريدمان شناخته می شود.) داريد  و برای درمان عفونت ایجاد کننده آن  نیاز به آنتی بیوتیک دارید. در موارد شدیدتر، ممکن است در نهایت نیاز باشد تا انگشت پا و یا خود پا  قطع شود.

اگر مبتلا به دیابت هستید، باید مراقبت های اضافه از پای خود داشته باشید. برای چک کردن پاهای خود، نیاز به یک متخصص خواهید داشت. 

نوروپاتی اتونومیک قلبی عروقی 

نوروپاتی اتونومیک قلبی عروقی (CAN)، یکی دیگر از مشکلات احتمالی بوده که در افرادی که پلی نوروپاتی دیابتی دارند، خیلی دیده می شود.

CAN زمانی اتفاق می افتد که آسیب به اعصاب محیطی، موجب مختل شدن عملکردهای خودکاری شود که گردش خون و ضربان قلب را کنترل می کنند.

دو علامت قابل توجه CAN عبارتند از :

ناتوانی در ورزش کردن برای بیش از یک دوره زمانی کوتاه مدت 

افت فشارخون اورتوستاتیک – یک نوع خاص افت فشارخون بوده که فرد مبتلا  هنگامی که می ایستد، احساس سرگیجه و یا ضعف دارد. 

درمان CAN

شما می توانید علائم افت فشارخون اورتوستاتیک را با استفاده از چندین روش زیر تا حدودی کنترل کنید:

همواره  به آهستگی بایستید و بشینید 

برای افزایش حجم خون و فشارخون خود، مقدار زیادی مایعات بنوشید. 

برای پیشگیری از افت فشارخون در پاهای خود، از جورابهای واریس[25] استفاده کنید. 

در برخی از موارد  برای درمان افت فشارخون اورتوستاتیک  بهتر است از درمان دارویی استفاده شود. 

دو نوع درمان دارویی شايع برای افت فشارخون ارتوستاتیک، عبارتند از: 

فلودروکورتیزون – که با افزایش حجم خون  اثر خود را میگذارد 

میدودرین – که با تنگ کردن رگ های خونی  اثر می كند.

یکی از نگرانی های اصلی که در مورد CAN وجود دارد، این است که قلب به صورت ناگهانی، یک الگوی ضربان ناهنجار (ضربان قلب نامنظم) را تولید می کند، که همین امر، موجب ایست قلبی می شود . وضعیتی که در آن، قلب دیگر ضربان ندارد. برای پیشگیری از این رخداد، ممکن است برای تنظیم ضربان قبل، درمان های دارویی، از قبیل فلساینید، بتابلوکر ها و آمیودارون به شما داده شود. 

اگر شما CAN دارید، برای ارزیابی مرتب قلب خود، بهتر است که چک آپ های منظم انجام دهید. 

[1] Extremities 

[2] Tingling 

[3] Burning 

[4] Stabbing 

[5] Shooting 

[6] Co-ordination

[7] Come and go 

[8] Neuropathic pain agents

[9] Circulation system

[10] Sharp

[11] Postural 

[12] Orthostatic 

[13] Bowel incontinence 

[14] Medical conditions 

[15] Hereditary

[16] Vitamin B12 deficiency 

[17] Uncertain 

[18] Underlying cause 

[19] Anti-inflammatory 

[20] Unpredictable 

[21] Blurred vision 

[22] Splints 

[23] Blister 

[24] Gangrene 

[25] Compression stocking