صرع[1]

صرع بیماری است که روی مغز اثر دارد و موجب حملات مکرر تشنج می‌شود. یک نفر از هر 100 نفر این بیماری را دارد.

تشنج

سلول‌های مغزی، شناخته‌شده به‌عنوان نورون، سیگنال‌های الکتریکی را هدایت می‌کنند و در مغز با یکدیگر از طریق پیام رسانهای شیمیایی ارتباط برقرار می‌کنند. در طول تشنج، انفجارهای غیرطبیعی نورون‌ها ایمپالس های الکتریکی شلیک می‌کند که می‌تواند موجب رفتار عجیب مغز و بدن ‌شود. شدت تشنج می‌تواند از فردی به فرد دیگر متفاوت باشد. برخی از افراد به‌سادگی یک احساس عجیب بدون از دست رفتن آگاهی را تجربه می‌کنند، یا ممکن است برای چند ثانیه یا چند دقیقه حالت شبه بیهوشی داشته باشند، درحالی‌که دیگران هوشیاری خود را از دست می‌دهند و تشنج دارند (لرزش غیرقابل‌کنترل بدن). برخی افراد ممکن است فقط یک حمله در طول زندگی‌شان داشته باشند. اگر آن‌ها خطر بالای حملات بعدی را نداشته باشند به‌عنوان فرد مبتلا به صرع در نظر گرفته نمی‌شوند.

چه عواملی باعث صرع می‌شوند؟

صرع می تواند در هر سنی آغاز شود اما اغلب در دوران کودکی آغاز می‌شود. اغلب شناسایی یک علت خاص که چرا بیماری در فردی ایجاد می‌شود، امکان‌پذیر نیست. اگرچه در برخی موارد مخصوصاً آن‌هایی که در اواخر زندگی رخ می‌دهند با تخریب مغز مرتبط هستند. به‌عنوان‌مثال صرع بر اثر سکته، تومورهای مغزی و صدمات شدید سر ایجاد شود. برخی موارد صرع ممکن است با تغییر در مغز که درنتیجه به ارث رسیدن ژن از والدینتان رخ می‌دهد، ایجاد شوند.

صرع چگونه تشخیص داده می‌شود

صرع معمولاً پس از داشتن بیش از یک حمله تشخیص داده می‌شود. بنابراین بعضی از مردم که در طول زندگی‌شان یک حمله تشنج دارند مبتلا به صرع در نظر گرفته نمی شوند. مهم‌ترین اطلاعاتی که برای تشخیص موردنیاز است توصیف تشنجتان از زبان خودتان و کسی است که شاهد واقعه بوده است، اما همچنین ممکن است آزمایش‌هایی برای کمک به تعیین اینکه کدام نواحی مغز تحت تأثیر هستند و جست‌وجوی علت بالقوه انجام شود.

چگونه صرع درمان می‌شود

برای بیش‌تر افراد مبتلا به صرع، درمان با داروهایی که داروهای ضد صرع نامیده می‌شوند ، پیشنهاد می‌شود. این داروها نمی‌توانند صرع را درمان کنند، اما در کنترل تشنج خیلی مؤثر هستند.

گاهی اوقات یافتن نوع مناسب و دوز مصرفی درست این داروها، قبل از تشنج می‌تواند آن را کنترل کند. در موارد کمی، از جراحی برای برداشت نواحی خاصی از مغز که تحت تأثیر است یا نصب یک ابزار الکتریکی که می‌تواند به کنترل تشنج کمک کند، می توان استفاده کرد.

زندگی با صرع

درحالی‌که صرع برای هر کسی متفاوت است، برخی قوانین عمومی وجود دارند که زندگی با صرع را آسان‌تر می‌کنند. مهم است که از طریق ورزش منظم، خواب کافی، رژیم غذایی متعادل و اجتناب از نوشیدن بیش‌ازحد الکل سالم بمانید. شما قبل از انجام اقداماتی نظیر رانندگی، استفاده از قرص های ضد بارداری و برنامه‌ریزی برای بارداری باید وضعیت خود را در نظر بگیرید. توصیه‌های پزشکان یا گروه‌های حمایتی در دسترس است تا شما زندگی‌تان را با صرع سازگار کنید.

علائم صرع

علامت اصلی صرع تشنج‌های مکرر است. بسته به ناحیه‌ای از مغز که تحت تأثیر است انواع متفاوتی از تشنج وجود دارند. افراد مبتلابه صرع می‌توانند هر تشنجی را تجربه کنند، هرچند که بیش‌تر افراد الگوی ثابتی از علائم را دارند. تشنج می‌تواند زمانی که شما بیدار یا خواب هستید، رخ دهد.

پزشکان تشنج را با توجه به میزانی از مغز که تحت تأثیر است طبقه‌بندی می‌کنند. که شامل موارد زیر است:

تشنج[2] جزئی (موضعی)- که فقط بخش کوچکی از مغز تحت تأثیر است.

تشنج عمومی- که بیش‌تر یا همه مغز تحت تأثیر است.

برخی از تشنج‌ها در این دسته‌ها جای ندارند و به‌عنوان تشنج‌های طبقه‌بندی نشده شناخته می‌شوند.

تشنج‌های جزئی

دو نوع اصلی تشنج جزئی وجود دارد.

تشنج جزئی ساده

تشنج‌های جزئی ساده آن‌هایی هستند که شما در تمام مدت هوشیار باقی می‌مانید. علائم تشنج جزئی ساده شامل:

احساس عجیب عمومی که توصیف آن سخت است

یک احساس افزایش یابنده در شکم- مشابه حسی که گویا در شکم شما چیزی را می شویند

احساسی که گویا اتفاقاتی که در حال رخ دادن است شما قبلا مشاهده کرده اید(دژاوو)

تجربه بو یا طعم غیرمعمول

احساس سوزش یا سوزن سوزن شدن در دست و پاهایتان

احساس ناگهانی شدید از ترس یا خوشی

کوفتگی عضلانی یا انقباض ناگهانی در بخشی از بدن نظیر دست یا بازو

این تشنج‌ها گاهی اوقات به‌عنوان (هشدارها) یا پیش‌درآمد شناخته می‌شوند، زیرا می‌توانند نشانه‌ای باشند که نوع دیگری از تشنج درراه است. این امر می‌تواند به شما زمان بدهد تا افراد اطرافتان را آگاه کنید و مطمئن شوید که در مکان امنی هستید.

تشنج‌های جزئی پیچیده

تشنج‌های جزئی پیچیده زمانی است که احساس آگاهیتان را از دست می‌دهید و پس از اتمام تشنج به خاطر نمی‌آورید که چه اتفاقی رخ‌داده است. علائم تشنج جزئی پیچیده به‌طورمعمول شامل ظاهر عجیب و رفتارهای بدنی نامنظم است، نظیر:

درآوردن صداهایی از لب‌هایتان

مالیدن دست‌هایتان

ایجاد صداهای اتفاقی

حرکت دادن بازوهایتان به اطراف

بازی با لباس‌ها

بازی با اشیا

گرفتن یک وضعیت غیرمعمول بدنی

جویدن یا بلعیدن

در طی یک تشنج جزئی پیچیده، شما قادر به پاسخ‌گویی به افراد دیگر نیستید و هیچ خاطره‌ای از حوادث ندارید.

تشنج عمومی

شش نوع اصلی تشنج عمومی وجود دارد.

ابسانس[3]

تشنج ابسانس که تشنج کوچک نامیده می‌شود، عموماً روی بچه‌ها اثر دارد، اما همچنین در بالغین هم رخ می‌دهد. آن‌ها باعث می‌شوند که آگاهی شخص از محیط اطرافش معمولاً به مدت 15 ثانیه از دست برود. به نظر می‌رسد شخص از روی بی‌حالی به فضا زل می‌زند، هرچند برخی افراد چشم‌هایشان می‌لرزد یا لب‌هایشان را تکان می‌دهند. فرد خاطره‌ای از تشنج نخواهد داشت. تشنج ابسانس می‌تواند چندین بار در روز رخ دهد. آن‌ها ممکن است روی عملکرد کودک در مدرسه تأثیر بگذارند و اگر در یک‌زمان حیاتی نظیر عبور از یک جاده شلوغ رخ دهند می‌توانند خطرناک باشند.

تشنج میوکلونیک[4]

این نوع از تشنج باعث می‌شود بازوها، پاها یا قسمت بالایی بدنتان بلرزد یا منقبض شود، به‌طوری‌که انگار شوک الکتریکی دریافت کرده‌اید. آن‌ها اغلب فقط در کسری از ثانیه رخ می‌دهند و شما در طول این زمان هوشیار خواهید ماند. انقباضات میوکلونیک اغلب در چند ساعت اول پس از بیدار شدن رخ می‌دهند و می‌توانند در ترکیب با انواع دیگر تشنج‌های عمومی رخ دهند.

تشنج کلونیک

این‌ها موجب نوع یکسان انقباضات مشابه انقباضات میوکلونیک می‌شوند، جز این‌که علائم بیش‌تر طول می‌کشند به‌طور نرمال تا دو دقیقه. از دست رفتن هوشیاری هم ممکن است رخ دهد.

تشنج آتونیک

تشنج آتونیک باعث می‌شود همه ماهیچه‌هایتان به‌طور ناگهانی شل شوند، بنابراین این احتمال وجود دارد که زمین بخورید و این خطر وجود دارد که شما به خودتان آسیب بزنید.

تشنج تونیک

تشنج تونیک باعث می‌شود که همه ماهیچه‌هایتان ناگهان سفت شوند که به معنی از دست دادن تعادل و افتادن است. مشابه تشنج آتونیک خطر آسیب وجود دارد.

تشنج تونیک- کلونیک

تشنج تونیک- کلونیک که به عنوان تشنج بزرگ شناخته می‌شود، دو مرحله دارد. در ابتدا بدنتان سفت می‌شود و سپس بازوها و پاهایتان شروع به انقباض می‌کنند. هوشیاری‌تان را از دست می‌دهید و برخی افراد خودشان را خیس می‌کنند. تشنج به‌طورمعمول چند دقیقه طول می‌کشد، اما می‌تواند طولانی‌تر باشد. این نوع از تشنج همان است که بیش‌تر مردم آن را به‌عنوان حمله صرعی می‌شناسند.

اگر شخصی تشنج کرده چه کاری می‌توان انجام داد

اگر شما شخصی را دیدید که تشنج کرده‌ کارهای ساده‌ای وجود دارند که شما می‌توانید برای کمک انجام دهید.

تشنج تونیک- کلونیک[5]

اگر شما با شخصی که تشنج تونیک- کلونیک دارد هستید:

با برداشتن هر شی‌ء خطرناک یا بالقوه مضر در نزدیکی‌شان آن‌ها را از آسیب محافظت کنید و سرشان را با دستانتان یا مواد نرم از ضربه حفظ کنید

آن‌ها را متوقف نکنید یا حرکتشان ندهید (مگر آن‌که در معرض خطر فوری باشند) و هیچ‌ چیز دردهانشان نگذارید

آرام بمانید و تا زمانی که هوشیاری‌شان برمی‌گردد با آن‌ها بمانید

زمانی که تشنج آن‌ها متوقف شد آن‌ها را در وضعیت ریکاوری قرار دهید تا بهبود یابند.(مراجعه به توضیح وضعیت ریکاوری)

انواع دیگر تشنج

اگر شخصی یکی دیگر از انواع تشنج را داشته باشد:

با برداشتن هر شی‌ء خطرناک یا بالقوه مضر در نزدیکی‌شان آن‌ها را از آسیب محافظت کنید و سرشان را با دستانتان یا مواد نرم از ضربه حفظ کنید

فقط اگر درخطر فوری هستند آن‌ها را حرکت دهید

با آن‌ها بمانید و آن‌ها را دلداری دهید تا کاملاً بهبود یابند

چه زمانی با آمبولانس تماس بگیریم

معمولاً پس از تشنج تماس با آمبولانس ضروری نیست. با این ‌وجود شما باید با 115 تماس بگیرید اگر:

پس از 5 دقیقه تشنج متوقف نشده است

شخص بیش از یک تشنج بدون بهبودی بین تشنج ها دارد

شما می‌دانید این نخستین تشنج شخص است

شخص آسیب‌دیده، مشکل تنفس دارد، یا به هر دلیل دیگری نیاز به مراقبت‌های پزشکی فوری دارد

رفتار شخص پس از تشنج خطرناک است

صرع پایدار

صرع پایدار نام هر تشنجی است که بیش از 30 دقیقه طول بکشد، یا یک سری تشنج که هوشیاری فرد در بین آن بازنمی‌گردد. این‌ وضعیت یک فوریت پزشکی است و نیاز است که تا حد ممکن زودتر درمان شود. اگر شما از فرد مبتلا به صرع مراقبت می‌کنید، می‌توانید برای درمان صرع پایدار آموزش ببینید، اما اگر هیچ آموزشی ندیده‌اید و به صرع پایدار مشکوک هستید تماس با 115 برای ارسال یک آمبولانس فوری مهم است. اگر برای درمان بیماری آموزش‌دیده باشید معمولاً به شما توصیه می‌شود که از یکی از موارد زیر استفاده کنید:

دارویی به نام دیازپام که در مقعد فرد قرار می‌گیرد

دارویی به نام میدازولام باکال که به‌صورت مایع است و با چکاندن مایع به درون گونه شخص به او داده می‌شود.

اگر یکی از این درمان‌ها را امتحان کردید و تشنج ادامه داشت، برای آمبولانس[6] با 115 تماس بگیرید

علل صرع

در بیش از نیمی از موارد صرع، علتی نمی‌توان یافت. اگر یک علت قابل‌شناسایی موجود باشد، به علت آن است که معمولاً مغز تحت تأثیر بیماری قرار می‌گیرد. مغز ترکیب حساسی از سلول‌های عصبی و ایمپالس های الکتریکی و شیمیایی، معروف به نوروترنسمیتر ها است. هر آسیبی پتانسیل مختل کردن کار مغز را دارد و باعث تشنج می‌شود.

دو گروه اصلی صرع وجود دارد:

صرع ایدیوپاتیک (اولیه)- که هیچ دلیل آشکاری برای صرع نمی‌توان یافت، اما ممکن است سابقه خانوادگی وجود داشته باشد که پیشنهاد می‌دهد بیماری ارثی است

صرع علامت‌دار (ثانویه)- که یک دلیل شناخته ‌شده برای صرع شخص وجود دارد.

صرع ایدیوپاتیک[7]

در بسیاری از موارد، علتی برای صرع یافت نمی‌شود. این ممکن است به این علت باشد که تجهیزات پزشکی به ‌اندازه کافی پیشرفته نیستند تا برخی از انواع تخریب را کشف کنند، یا به ‌این‌ علت که صرع علت ژنتیکی دارد. بسیاری از محققان پیشنهاد می‌دهند که تغییرات کوچک ژنتیکی در مغز می‌تواند علت صرع باشد. تحقیقات اخیر به دنبال نقص در ژن‌های خاص که ممکن است بر انتقال الکتریکی در مغز تأثیر بگذارد، هستند. تعدادی تحقیق انجام ‌شده‌اند، با این‌ وجود، ارتباط قوی بین هیچ ژن خاص و پیشرفت صرع تاکنون یافت نشده است.

صرع علامت‌دار

علل صرع علامت‌دار(ثانویه) می‌تواند شامل:

بیماری عروق مغزی (مشکل در رگ‌های خونی که مغز را تغذیه می‌کنند)- نظیر سکته یا خون‌ریزی زیر عنکبوتیه

تومورهای مغزی

آسیب شدید سر

سوء مصرف دارو یا الکل

عفونت‌هایی که می‌توانند به مغز آسیب بزنند- نظیر مننژیت

مشکلاتی در حین تولد که موجب می‌شود کودک از اکسیژن بی‌بهره باشد- نظیر وقتی‌که بند ناف هنگام زایمان می‌پیچد یا فشرده می‌شود و برخی قسمت‌های مغز به‌درستی تکوین نمی‌یابند

اگرچه تعدادی از این مشکلات می‌توانند باعث صرع در کودکی شوند، صرع علامت‌دار عموماً در افراد مسن مخصوصاً آن‌ هایی که بالای 60 سال دارند شایع است.

محرک‌های تشنج

برای بسیاری از مبتلایان به صرع، تشنج‌ها می‌توانند بدون هیچ محرک آشکاری رخ دهند. با این ‌وجود، شرایط محیطی خاص یا استفاده از مواد خاص می‌توانند گاهی پیش‌درآمد تشنج باشند. این‌ها شامل:

استرس

کمبود خواب

نوشیدن الکل

برخی از داروها و مواد مخدر

در زنان، دوره‌های ماهانه

تاباندن نور (این وضعیت ‌یک محرک غیرمعمول است که فقط روی 5% از افراد مبتلابه صرع اثر دارد و به‌عنوان صرع حساس به نور شناخته می‌شود)

یادداشت تشنج روزانه یک روش خوب برای کمک به درک آنچه ممکن است محرک تشنج شما باشد، است. هر بار که تشنج دارید آن را ثبت کنید و یادداشتی از آنچه انجام داده‌اید را بردارید. به ‌مرور زمان، شما ممکن است تعدادی از چیزهایی که به‌طور بالقوه قابل‌اجتناب هستند را ببینید که به نظر می‌رسد محرک علائمتان هستند.

تشخیص[8] صرع

تشخیص سریع صرع معمولاً مشکل است. در بیش‌تر موارد، تا زمانی که شما بیش از یک تشنج داشته باشید قابل‌تأیید نیست. تشخیص می‌تواند مشکل باشد زیرا بسیاری بیماری‌های دیگر نظیر میگرن و وحشت‌زدگی می‌توانند علائم مشابهی داشته باشند. اگر تشنج داشته باشید به یک متخصص صرع ارجاع داده می‌شوید، به‌طورمعمول نورولوژیست (دکتری که متخصص بیماری‌هایی است که بر مغز و سیستم عصبی تأثیر دارند).

توصیف تشنج شما

تعدادی از مهم‌ترین اطلاعات موردنیاز برای تشخیص صرع جزییات در مورد تشنج یا تشنج‌های شما هستند. دکتر از شما در مورد آنچه به خاطر می‌آورید و علائمی که ممکن است از قبل از وقوع تشنج داشته‌اید نظیر احساس عجیب قبل از تشنج یا تجربه هر علامت هشداری از شما سؤال می‌پرسد. صحبت با هرکسی که شاهد تشنجتان بوده و پرسش از آن‌ها که دقیقاً چه دیده‌اند مخصوصاً اگر شما نمی‌توانید تشنج تان را به خاطر آورید ممکن است مفید باشد. پزشک همچنین در مورد سابقه پزشکی و شخصیتان و اینکه آیا از دارو یا الکل استفاده می‌کنید سؤال می‌کند. پزشک ممکن است قادر به تشخیص صرع از روی اطلاعاتی که می‌دهید باشد، اما ممکن است تست های دیگری نظیر الکتروانسفالوگرام[9] (EEG) و اسکن تصویربرداری رزونانس مغناطیسی (MRI) را انجام دهد. با این ‌وجود حتی اگر این آزمایشات چیزی را نشان ندهند، بازهم ممکن است که شما صرع داشته باشید.

الکتروانسفالوگرام (EEG)

یک تست EEG می‌تواند فعالیت‌های غیرمعمول مغزی مرتبط با صرع را از طریق اندازه‌گیری فعالیت‌های الکتریکی مغزتان توسط الکترودهایی که روی پوست سر قرار می‌گیرند را نشان دهد.

اسکن تصویربرداری رزونانس مغناطیسی (MRI)

اسکن MRI نوعی از اسکن است که از میدان‌های مغناطیسی قوی و امواج رادیویی برای تولید تصاویر دقیق از درون بدنتان استفاده می‌کند.

درمان صرع

بیش‌تر افراد مبتلا به صرع می‌توانند با موفقیت با داروهای ضد صرع درمان شوند. داروهای ضد صرع، صرع را بهبود نمی‌بخشند، اما می‌توانند از بروز تشنج جلوگیری کنند. انواع متفاوتی از داروهای ضد صرع وجود دارند. به‌طورمعمول آن‌ها با تغییر در سطوح مواد شیمیایی در مغزتان که باعث ایمپالس های الکتریکی می‌شوند، کار می‌کنند. این کار شانس تشنج را کاهش می‌دهد. نوع داروی ضد صرع توصیه‌شده برای شما بسته به عوامل زیادی نظیر نوع تشنج شما، سنتان، اینکه آیا نگرانی راجع به یک داروی ضد صرع خاص که با داروهای دیگر تداخل دارد (نظیر قرص‌های ضدبارداری) دارید، اینکه آیا در فکر یک بچه هستید، دارد. نمونه‌هایی از داروهای ضد صرع معمول شامل سدیم والپروات، کارمابازپین، لاموتریژین، لوتیراستام، اکس کاربازپین، اتوسوکسیماید و توپیرامات هستند.

جراحی مغز

اگر پس از امتحان درمان با داروهای ضد صرع کنترل صرعتان هنوز ضعیف است ممکن است به یک مرکز تخصصی صرع ارجاع داده شوید که ببینند آیا شما مناسب جراحی برداشت بخشی از مغزتان که باعث تشنج است، هستید.

روش‌های جایگزین

اگر پس از امتحان درمان با داروهای ضد صرع کنترل صرعتان هنوز ضعیف است و جراحی مغز برای شما مناسب نیست، پزشکتان ممکن است یک روش جایگزین را توصیه کند. متداول‌ترین جایگزین جراحی تحریک عصب واگ (VNS) است، اگرچه در چند مورد تحریک عمقی مغز (DBS) ممکن است توصیه شود.

تحریک عصب واگ[10] VNS

VNS شامل جراحی کاشت یک ابزار الکتریکی کوچک، مشابه ضربان‌ساز، زیرپوستتان، نزدیک استخوان ترقوه است.

تحریک عمقی مغز (DBS)

DBS کاشت الکترود در نواحی خاص مغز برای کاهش فعالیت الکتریکی غیرطبیعی مرتبط با تشنج است.

رژیم کتوژنیک

رژیم کتوژنیک یک رژیم با چربی بالا و کربوهیدرات و پروتئین کم است و تصور می‌شود که با تغییر ترکیب شیمیایی مغز ممکن است احتمال تشنج را کم‌تر کند. ‌یکی از درمان‌های اصلی صرع است که قبل از در دسترس بودن داروهای ضد صرع استفاده می‌شد، اما مدت طولانی است که برای بالغین با بیماری توصیه نمی‌شود زیرا رژیم پرچربی با بیماری‌های جدی سلامت نظیر دیابت و بیماری‌های قلبی عروقی  مرتبط است. با این‌ وجود، یک رژیم کتوژنیک گاهی اوقات برای کودکان مبتلا به تشنج که سخت کنترل می‌شوند و به داروهای ضد صرع پاسخ نمی‌دهند توصیه می‌شود زیرا کاهش تعداد تشنج در برخی از کودکان را نشان داده است. این کار فقط باید تحت نظارت یک متخصص صرع با کمک یک متخصص تغذیه صورت بگیرد.

درمان‌های مکمل

در مطالعات پزشکی هیچ‌ درمان مکملی که قطعاً تشنج را کاهش دهد، نشان داده نشده است؛ بنابراین شما باید با احتیاط مصرف داروهای ضد صرعتان را کاهش دهید یا متوقف کنید و از درمان‌های جایگزین استفاده کنید. قطع مصرف داروهای ضد صرع بدون نظارت متخصص ممکن است منجر به تشنج شود. همچنین از داروهای گیاهی باید با احتیاط استفاده شود زیرا تعدادی از اجزایشان می‌توانند با داروهای ضد صرع واکنش بدهند.برای بسیاری از افراد مبتلا به صرع استرس ممکن است محرک باشد. درمان رها شدن از استرس و تمدد اعصاب نظیر ورزش، یوگا و مدیتیشن[11] ممکن است کمک کند.

زندگی با صرع

ورزش منظم و تغذیه سالم برای هر شخصی نه فقط افراد مبتلا به صرع توصیه می‌شوند. آن‌ها ممکن است به جلوگیری از هر بیماری نظیر بیماری‌های قلبی و شکل‌گیری بسیاری از سرطان‌ها کمک کنند. سعی کنید رژیم متعادل شامل همه گروه‌های غذایی مصرف نمایید تا به بدنتان مواد مغذی که مورد نیاز است برسد. ورزش منظم می‌تواند قدرت بدنتان را افزایش دهد و استرس و خستگی‌تان را کاهش دهد.

نوشیدن الکل

نوشیدن زیاد می‌تواند موجب تشنج شود و به همان اندازه با داروهای ضد صرع واکنش می‌دهد. داروهای ضد صرع می‌توانند اثرات الکل را افزایش دهند، درحالی‌که الکل اثرات جانبی آن ها را بدتر می‌کند و دارو را کم اثر می‌کند. نوشیدن زیاد همچنین با اختلال الگوهای خواب مرتبط است و ممکن است شانس تشنج را افزایش دهد. عدم مصرف الکل می تواند به کاهش این خطر کمک کند. 

زنان و صرع

چندین مورد در مورد صرع و درمان صرع وجود دارد که مخصوصاً زنان مبتلا به این بیماری لازم است از آن آگاه باشند.

پیشگیری از بارداری[12]

تعدادی از داروهای ضد صرع  می توانند بعضی از اثرات داروهای ضد بارداری را کاهش دهند که شامل:

تزریقات ضد بارداری

پچ های ضد بارداری

قرص های ضدبارداری خوراکی ترکیبی

پروژسترون- فقط قرص (POP) یا مینی پیل

ایمپلنت های کاشتنی ضدبارداری

اگر از لحاظ جنسی فعال هستید و قصد بارداری ندارید از پزشکتان یا متخصص صرعتان بپرسید که آیا داروهای ضد صرع می‌تواند روی پیشگیری از بارداری اثر بگذارند. ممکن است نیاز باشد که شما یا همسرتان متقاعد شوید که از شکل دیگری برای پیشگیری از بارداری نظیر کاندوم یا IUD استفاده کنید. همچنین، اثر لاموتریژین ممکن است اگر قرص خوراکی ترکیبی ضدبارداری مصرف می‌کنید، کاهش یابد. همچنین تعدادی از داروهای ضد صرع شناخته شده‌اند که اثر قرص‌های ضدبارداری اضطراری را کم می‌کنند. اگر نیاز به پیشگیری از بارداری اضطراری دارید ممکن است نیاز به IUD داشته باشد. پزشک، مشاور تنظیم خانواده یا داروساز قادرند که شما را راهنمایی کنند.

بارداری[13]

هیچ دلیلی برای این که زنان مبتلا به صرع قادر نیستند بارداری سالمی داشته باشند، وجود ندارد. با این‌ حال، همیشه ترجیح داده می‌شود که بارداری برنامه‌ریزی‌شده باشد زیرا خطر کمی وجود دارد که عوارضی در حین بارداری ایجاد شوند. با برنامه‌ریزی این خطرات می‌توانند به حداقل برسند. خطر اصلی تعدادی از داروهای ضد صرع شناخته‌شده هستند که شانس وقوع نقایص جدی جنینی نظیر نخاع دوشاخه، شکاف لب و بیماری‌های مادرزادی قلبی را افزایش می‌دهند. خطرات به نوع دارو ضد صرع و دوز مصرف شما بستگی دارد. اگر قصد بارداری دارید با متخصص صحبت کنید. ممکن است داروی ضد صرعی را که مصرف می‌کنید تغییر دهد تا خطرات را به حداقل برساند. همچنین مصرف روزانه 5 میلی‌گرم مکمل فولیک اسید می‌تواند به کاهش خطرات نقص‌های تولد کمک کند. اگر متوجه شدید که باردار هستید مصرف داروهایتان را قطع نکنید. خطر تشنج‌های کنترل نشده برای کودکتان بالاتر از خطر مرتبط با داروهایتان است. در هنگام مصرف یک دارو ضد صرع هیچ خطری مرتبط با شیردهی وجود ندارد.

کودکان و صرع

بسیاری از کودکان مبتلا به صرع کنترل شده می‌توانند بدون آنکه تحت تأثیر بیماری‌شان قرار بگیرند کاملاً درس بخوانند و در فعالیت‌های مدرسه‌شان شرکت کنند. دیگران ممکن است نیاز به حمایت‌های اضافی داشته باشند تا بیش‌تر زمانشان را در مدرسه بگذرانند. مطمئن شوید که معلمان کودکتان درباره بیماری و داروهایی که برای کنترل آن نیاز دارند می‌دانند. صرع  در میان کودکان با ناتوانی‌های یادگیری و نیازهای آموزشی خاص رایج است. این کودکان نیاز به کمک‌های اضافی برای غلبه بر مشکلاتشان دارند.

صحبت با دیگران

اگر هر سؤالی درباره بیماری‌تان دارید، پزشک یا کارشناس سلامت می تواند توصیه های مفیدی به شما ارایه کند. 

[1] Epilepsy

[2] seizures

[3] Absences

[4] myoclonic

[5] Tonic-clonic

[6] ambulance

[7] Idiopathic

[8] Diagnosing

[9] electroencephalogram

[10] Vagus nerve stimulation

[11] meditation

[12] Contraception

[13] Pregnancy