زکریا چکاپ
ترومبوز وریدی عمقی (DVT)
ترومبوز وریدی عمقی (DVT)
ترومبوز وریدی عمقی (DVT) یک لخته خون است که در یک ورید عمقی در بدن و معمولا در پا ایجاد می‌شود، لخته‌های خونی که در وریدها شکل می‌گیرند با عنوان ترومبوزیس وریدی عمقی نیز شناخته می‌شوند، DVT معمولا در یک ورید عمقی پا رخ می‌دهد که یک ورید بزرگ است که در ماهیچه‌های ران و ساق‌پا قرار دارد. این وضعیت همچنین در لگن و شکم نیز رخ می‌دهد و می‌تواند باعث درد و تورم در پا شود و ممکن است به عوارضی مانند آمبولی ریوی نیز ختم شود. DVT و آمبولی ریوی با یکدیگر با عنوان ترومبوآمبولی وریدی(VTE) شناخته می‌شود.
علائم DVT
در برخی از موارد بیماری ممکن است علائم DVT وجود نداشته باشد. اگر علائم رخ دهد آن‌ها می‌توانند شامل موارد زیر باشند:
درد، تورم و ضعف در یکی از پاهای شما(معمولا ساق و یا ران)
درد شدید درناحیه تحت تاثیر
گرم شدن پوست در منطقه قرار داشتن لخته خون
پوست قرمز به خصوص در پشت پا زیر زانو
DVT معمولا(اگرچه نه همیشه) یک پا را تحت تاثیر قرار می‌دهد، درد ممکن است زمانی بیشتر شود که شما پای خود را به سمت بالا یعنی زانو خم می‌کنید، اگر فکر می‌کنید که دچار ترومبوز وریدی عمقی شده‌اید بلافاصله با پزشک خود تماس بگیرید. در صورتی که شما علائم DVT مانند درد و تورم پا به همراه تنگی نفس و درد قفسه سینه را دارید بلافاصله با اورژانس تماس بگیرید.
آمبولی ریوی
یک بیماری جدی است که زمانی رخ می‌دهد که یک قطعه لخته خون به درون جریان خون وارد می‌شود و باعث می‌شود یکی از عروق خون که به درون ریه‌ها می‌رود، مسدود شود و از رسیدن خون به آن ناحیه پیشگیری به عمل آید. در صورت عدم درمان یک نفر در هر 10 نفر با DVT آمبولی ریوی خواهند داشت، آمبولی ریوی یک بیماری بسیار شدید است که باعث موارد زیر می‌شود:
تنگی نفس: که ممکن است به صورت تدریجی و یا ناگهانی ایجاد شود.
درد قفسه سینه که ممکن است در زمان دم تشدید شود.
غش کردن ناگهانی
DVT و آمبولی ریوی به بررسی و درمان فوری نیاز دارند.
در صورتی که درد و تورم و ضعف در پا دارید و دچار تنگی نفس و درد قفسه سینه هستید، بلافاصله به پزشک مراجعه کنید.
دلایل DVT
هر ساله DVT از هر 1000 نفر 1 نفر را مبتلا می کند. همه افراد ممکن است به DVT مبتلا شوند اما بعد از 40 سالگی شایعتر است، علاوه بر سن برخی از عوامل خطر دیگر هم وجود دارند که از جمله آن‌ها می‌توان به این موارد اشاره کرد:
داشتن سابقه DVT و یا آمبولی ریوی
سابقه خانوادگی لخته خون
عدم فعالیت برای دوره‌های طولانی به عنوان مثال بعد از عمل و یا در طی یک سفر طولانی
آسیب عروق خونی: عروق خونی آسیب دیده ممکن است باعث ایجاد لخته خون شود.
برخی از بیماری‌ها و درمان‌ها باعث لخته خون می‌شوند از جمله آن‌ها می‌توان به سرطان اشاره کرد(شیمی درمانی و رادیوتراپی)، بیماری قلبی و ریوی و ترومبوفیلیا.
بارداری: خون شما در زمان بارداری سریع‌تر لخته می‌شود.
اضافه وزن و یا چاقی
قرص‌های ترکیبی ضدبارداری و همچنین درمان جایگزینی هورمون(HRT) هر دو حاوی هورمون زنانه استروژن هستند که باعث می‌شود خون با سهولت بیشتری لخته شود، اگر شما هر یک از این‌ها را استفاده می‌کنید خطر ابتلا به DVT در شما کمی بالاتر است.
تشخیص DVT
اگر فکر می‌کنید که DVT دارید به عنوان مثال در صورت داشتن درد و تورم و درد شدید در پا بلافاصله به پزشک مراجعه کنید، آن‌ها درباره علائم و سابقه پزشکی شما سوالاتی را مطرح می‌کنند.
تست D-دایمر
تشخیص DVT تنها از روی علائم دشوار است، پزشک شما ممکن است توصیه کند که یک تست خونی اختصاصی به عنوان تست D-دایمر داشته باشید.
سونوگرافی
سونوگرافی می‌تواند برای تشخیص لخته در وریدها به کار رود، یک نوع ویژه از سونوگرافی با عنوان سونوگرافی داپلر نیز می‌تواند برای بررسی این موضوع مورد استفاده قرار گیرد که خون شما با چه سرعتی در عروق خونی جریان دارد. این مسئله به پزشکان کمک می‌کند در صورت آهسته شدن و یا مسدود شدن جریان خون آن را شناسایی کنند که ممکن است به دلیل لخته خونی شکل گرفته شده باشد.
ونوگرام
ونوگرام ممکن است در صورتی مورد استفاده قرار گیرد که نتایج تست D-دایمر و سونوگرافی نمی‌تواند تشخیص DVT را تایید کند.
درمان DVT
درمان برای DVT معمولا مستلزم استفاده از داروهای ضدانعقاد است که توانایی خون برای لخته شدن را کاهش می‌دهد و در نتیجه از بزرگ‌تر شدن لخته‌های موجود نیز پیشگیری می‌کند.
هپارین و وارفارین 2 نوع از داروهای ضدانعقادی هستند که اغلب برای درمان DVT مورد استفاده قرار می‌گیرند، هپارین معمولا اول تجویز می‌شود و معمولا برای پیشگیری از ایجاد لخته‌های بیشتر به کار می‌رود، بعد از درمان اولیه شما ممکن است وارفارین را استفاده کنید تا از ایجاد لخته‌های خون دیگر پیشگیری به عمل بیاید. تعدادی از داروهای ضدانعقاد که به عنوان داروهای ضدانعقاد خوراکی با عملکرد مستقیم(DOAC) نیز شناخته می‌شوند ممکن است برای درمان بیماری‌هایی مانند DVT به کار روند. این داروها عبارت‌اند از ریواروکسابان و آپیکسابان. مشخص شده که آن‌ها نیز مانند هپارین و وارفاین با اثرات جانبی کمتر موثر می‌باشند، همچنین ممکن است جوراب‌های فشارنده روزانه برای شما تجویز شود که به بهبود علائم و پیشگیری از عوارض کمک می‌کند.
پیشگیری از DVT
اگر شما بایستی برای جراحی به بیمارستان بروید یک عضو از تیم درمانی خطر لخته خونی را مورد ارزیابی قرار خواهد داد، اگر شما در خطر DVT هستید، اقداماتی وجود دارد که می‌توانید برای پیشگیری از ایجاد لخته خونی انجام دهید قبل از این که به بیمارستان بروید، این اقدامات عبارت‌اند از: توقف استفاده از قرص‌های بارداری ترکیبی و همچنین پوشیدن جوراب فشارنده.
زمانی که شما بیمارستان را ترک می‌کنید تیم درمانی توصیه‌هایی را برای کمک به پیشگیری از DVT و یا عوارض ارائه می‌دهند، این توصیه ها می‌تواند شامل این موارد باشد:
نکشیدن سیگار
خوردن یک رژیم غذایی متوازن و سالم
ورزش منظم
حفظ وزن سالم و یا کم کردن وزن در صورت چاقی
شواهدی وجود ندارد که پیشنهاد دهد آسپرین خطر ابتلا به DVT را کاهش می‌دهد.
اگر شما در خطر ابتلا به DVT هستید و یا این که در گذشته DVT داشته‌اید قبل از مسافرت‌های طولانی با پزشک خود صحبت کنید، در زمان سفرهای طولانی(6 ساعت یا بیشتر) از طریق هواپیما، قطار و یا ماشین شما بایستی اقداماتی را انجام دهید تا از DVT پیشگیری به عمل آید، مقدار زیادی آب بنوشید و ورزش های ساده پا را انجام دهید و در فواصل کوتاه و منظمی راه بروید.
علل ایجاد ترومبوزیس وریدی
ترومبوزیس وریدی عمیق(DVT) گاهی اوقات بدون هیچ دلیل مشخصی رخ می‌دهد با این حال خطر ابتلا به این بیماری در برخی از شرایط بیشتر است:
عدم فعالیت
زمانی که شما غیرفعال هستید خون شما در قسمت‌های پایینی بدن تجمع پیدا می‌کند و اغلب در قسمت‌های پایینی پا قرار می‌گیرد و این مسئله معمولا موضوع نگران‌کننده‌ای نیست زیرا زمانی که شما حرکت را آغاز کنید جریان خون افزایش پیدا می‌کند و به صورت متوازن در بدن شما به گردش در می‌آید، با این حال اگر نمی‌توانید برای مدت زمان طولانی حرکت کنید(به عنوان مثال بعد از عمل و یا یک بیماری آسیب زا به پاها و یا در طی یک سفر طولانی) جریان خون شما ممکن است به شکل قابل توجهی آهسته شود، جریان خون آهسته احتمال ایجاد لخته خون را افزایش می‌دهد.
در بیمارستان
اگر شما باید برای یک عمل و یا پروسه پزشکی به بیمارستان بروید خطر ابتلا به لخته خون افزایش پیدا می‌کند، این مسئله به این خاطر است که DVT احتمالا بیشتر زمانی رخ می‌دهد که شما ناخوش احوال و غیرفعال هستید و یا این که فعالیتتان نسبت به حالت معمول پایین‌تر است. به عنوان یک بیمار خطر ابتلا به DVT به نوع درمانی بستگی دارد که دریافت می‌کنید و در صورت یکی از موارد زیر خطر ابتلا به DVT در شما بالاتر است:
عملی دارید که بیش از 90 دقیقه طول می‌کشد و یا عمل 60 دقیقه‌ای در پا، باسن و یا شکم دارید.
عملی برای یک بیماری شکمی و یا التهابی مانند آپاندیسیت دارید.
محدود به تخت هستید و نمی‌توانید قدم بزنید و بخش قابل توجهی از روز را در رخت‌خواب و یا صندلی برای حداقل 3 روز می‌گذرانید. در صورتی که نسبت به حالت معمول به دلیل عمل و یا آسیب جدی از فعالیت کمتری برخوردار هستید و عوامل خطر DVT بالاتری مانند سابقه خانوادگی و بیماری دارید، این بیماری در شما بیشتر مشاهده خواهد شد. زمانی که در بیمارستان پذیرش می‌شوید برای خطر ایجاد لخته خونی مورد ارزیابی قرار می‌گیرید و در صورت ضرورت درمان پیشگیرانه در اختیار شما قرار خواهد گرفت.
آسیب عروق خونی
عروق خونی ممکن است به دلیل آسیب‌هایی مانند شکستگی استخوان و یا آسیب شدید ماهیچه آسیب ببیند، گاهی اوقات این آسیب عروق خونی در طی جراحی ممکن است باعث ایجاد لخته خون به خصوص در عمل‌های جراحی بر روی نیمه پایینی بدن شود. بیماری‌هایی مانند واسکولیت(التهاب عروق خونی) و عروق واریسی و همچنین برخی از انواع درمان‌ها مانند شیمی‌درمانی ممکن است به عروق خونی آسیب وارد کند.
بیماری‌های ژنتیکی و پزشکی
خطر ابتلا به DVT در صورتی افزایش پیدا می‌کند که شما مبتلا به بیماری هستید که باعث می‌شود خون راحت‌تر از حالت نرمال لخته شود. این بیماری‌ها عبارت‌اند از:
درمان‌های سرطان مانند شیمی درمانی و رادیوتراپی خطر DVT را افزایش می‌دهد.
بیماری‌های قلبی و بیماری‌های ریوی
بیماری‌های عفونی مانند هپاتیت
بیماری‌های التهابی مانند آرتریت رماتوئید
ترومبوفیلیا: یک بیماری ژنتیکی که در آن خون تمایل و گرایش بیشتری برای لخته شدن دارد.
سندروم آنتی‌فسفولیپید: یک اختلال سیستم ایمنی که باعث افزایش خطر ایجاد لخته‌های خونی می‌شود.
بارداری
در طی بارداری لخته‌های خونی با سهولت بیشتری شکل می‌گیرد، این روش بدن برای پیشگیری از از دست رفتن مقدار زیادی خون در زمان زایمان است.
ترومبوآمبولی وریدی(VTE)، DVT و آمبولی ریوی بر روی 1 نفر از هر 100 هزار نفر خانم در ضمن بارداری تاثیر می‌گذارد، DVT ها در بارداری نادر هستند، اگرچه خانم‌های باردار 10 برابر بیشتر احتمال ابتلا به ترومبوز را نسبت به خانم غیرباردار همان سن خواهند داشت. لخته ممکن است در هر مرحله از بارداری شکل گیرد و تا 6 هفته بعد از زایمان نیز این احتمال وجود دارد. داشتن ترومبوفیلیا(بیماری که در آن خون گرایش بیشتری برای ایجاد لخته دارد) و یا داشتن والدین، برادر و یا خواهری با سابقه ترومبوزیس، خطر ابتلا به DVT را در طی بارداری افزایش می‌دهد.
دیگر عوامل خطر در طی بارداری عبارت‌اند از:
سن بیش از 35 سال
چاقی(BMI 30 و یا بیشتر)
داشتن سزارین در زمان‌های اخیر
بی‌تحرکی برای مدت زمان طولانی
سیگار کشیدن
داشتن وریدهای واریسی شدید
دهیدراسیون و یا کمبود آب شدید
هپارین با وزن مولکولی پایین(LMWH) معمولا برای درمان خانم‌های باردار مبتلا به DVT به کار می‌رود.
LMWH یک داروی ضدانعقاد است و این مسئله به این معناست که از بزرگ شدن لخته خونی پیشگیری به عمل می‌آورد و این دارو تزریقی است و بر روی جنین در حال رشد شما تاثیری نخواهد داشت.
قرص‌های ضدبارداری و HRT
قرص‌های ضدبارداری ترکیبی و درمان جایگزین هورمون(HRT) هر دو حاوی هورمون زنانه استروژن هستند، استروژن باعث می‌شود خون نسبت به حالت نرمال با سهولت بیشتری لخته شود و در نتیجه خطر ابتلا به DVT کمی افزایش پیدا می‌کند، هیچ خطر بیشتری برای قرص‌های ضدبارداری که تنها در آن‌ها پروژسترون وجود دارد، ثبت نشده است.
دلایل دیگر
خطر ابتلا به DVT زمانی افزایش پیدا می‌کند که شما یک خویشاوند نزدیک دارید که قبلا به DVT مبتلا بوده است و همچنین این موارد نیز می‌تواند این خطر را در شما بالا ببرد:
اضافه وزن و یا چاقی
سیگار کشیدن
دهیدراسیون(کم آبی)
سن بیشتر از 60 سال به خصوص اگر بیماری دارید که حرکت شما را محدود می‌کند.
درمان ترومبوز وریدی عمقی
اگر شما مبتلا به ترومبوز وریدی عمقی(DVT) هستید بایستی از یک دارو به عنوان ضدانعقاد استفاده کنید.
ضدانعقاد
داروهای ضدانعقاد از بزرگ شدن لخته‌های خونی پیشگیری می‌کنند و حتی می‌توانند از جدا شدن لخته خون و قرار گرفتن در بخشی از بدن درجریان خون و آمبولی پیشگیری به عمل بیاورند.
داروهای ضدانعقاد اگرچه اغلب به عنوان داروهای رقیق کننده خون درنظر گرفته می‌شوند اما باعث رقیق شدن خون نمی‌شوند بلکه پروتئین‌های درون آن را تغییر می‌دهند که از شکل‌گیری لخته به راحتی پیشگیری می‌کند. هپارین و وارفاین 2 نوع از ماده ضدانعقادی هستند که برای درمان DVT به کار می‌روند، هپارین معمولا در ابتدا تجویز می‌شود زیرا به سرعت می‌تواند از تشکیل لخته‌های بیشتر پیشگیری به عمل بیاورد. بعد از این درمان ابتدایی شما ممکن است لازم باشد از وارفارین هم استفاده کنید تا از تشکیل لخته‌های خون بیشتر پیشگیری به عمل بیاورید.
ریواروکسابان
ریواروکسابان یک داروی توصیه شده به عنوان درمان احتمالی برای بزرگسالان با DVT است که می‌تواند به پیشگیری از DVT عودکننده و آمبولی ریوی نیز کمک کند.
آپیکسابان
همچنین آپیکسابان به عنوان یک متد احتمالی درمان و پیشگیری برای DVT و آمبولی ریوی توصیه می‌شود.
جوراب‌های فشاری
استفاده از این جوراب‌ها به پیشگیری از درد و تورم ساق پا کمک می‌کند و خطر ابتلا به زخم‌های بعد از DVT را کاهش می‌دهد.
آن‌ها همچنین می‌توانند به پیشگیری از سندروم بعد از ترومبوز نیز کمک کنند، این وضعیت آسیب به بافت پا در اثر افزایش فشار وریدی است که زمانی رخ می‌دهد که یک ورید توسط یک لخته خون مسدود شده و به وریدهای بیرونی منتقل می‌شود.
بعد از DVT جوراب‌ها بایستی هر روز حداقل به مدت 2 سال مورد استفاده قرار بگیرند، این امر به این خاطر است که علائم سندروم بعد از ترومبوز ممکن است چندین ماه و یا حتی چندین سال بعد از DVT نمود پیدا کنند.
جوراب‌های فشاری بایستی به صورت تخصصی انتخاب و تجویز شوند و تجویز شما بایستی هر 3 تا 6 ماه مورد بازبینی قرار بگیرد. جوراب‌ها بایستی تمام مدت و تمام روز پوشیده شوند اما می‌توان قبل از رفتن به رخت‌خواب و یا شب‌ها قبل از زمان خوابیدن بیرون آورده شوند. یک جفت اضافه جوراب فشاری همیشه باید در اختیار بیمار باشد.
ورزش
تیم درمانی شما معمولا توصیه می‌کند که بعد از تجویز جوراب‌های فشاری به صورت منظم پیاده روی کنید زیرا این مسئله می‌تواند به پیشگیری از بازگشت علائم DVT کمک کند و علاوه بر این باعث بهبود و پیشگیری از عوارض DVT مانند سندروم بعد از ترومبوز می‌شود.
بالا قرار دادن پا
علاوه بر پوشیدن جوراب‌های فشاری ممکن است به شما توصیه شود که در زمان استراحت پای خود را بالا بگذارید، این مسئله به کاهش فشار در وریدهای ساق پا کمک می‌کند و از تجمع جریان خون در خود ساق پیشگیری به عمل می‌آورد. در زمان بلند کردن پا اطمینان حاصل کنید که پای شما نسبت به ران بالاتر قرار می‌گیرد و این مسئله به بازگشت جریان خون از ساق پا کمک می‌کند. گذاشتن یک بالش در زیر پا در زمان خوابیدن می‌تواند به بالا نگه داشتن سطح پا نسبت به ران کمک کند.
فیلترهای بزرگ ورید زیرین
اگرچه داروهای ضدانعقاد و جوراب‌های فشاری تنها درمان‌های مورد نیاز برای DVT هستند فیلترهای بزرگ ورید تحتانی(IVC) به عنوان یک جایگزین مورد استفاده قرار می‌گیرند. این مسئله معمولا به این خاطر صورت می گیرد که درمان ضدانعقاد بایستی متوقف شود و یا این که مناسب نیست و یا این که موثر نمی‌باشد.
عوارض ترومبوز وریدی عمقی
2 عارضه مهم ترومبوز وریدی عمقی(DVT) عبارت‌اند از آمبولی ریوی و سندروم بعد از ترومبوز.
آمبولی ریوی
آمبولی ریوی جدی‌ترین عارضه DVT محسوب می‌شود و زمانی رخ می‌دهد که قطعه‌ای از لخته خون(DVT) شکسته می‌شود و در درون جریان خون به سمت ریه‌ها حرکت می‌کند، جایی که در آن یکی از عروق خونی مسدود می‌شود و در موارد شدید ممکن است حتی کشنده باشد.
اگر لخته کوچک باشد ممکن است باعث ایجاد مشکل خاصی نشود، در صورت اندازه متوسط می‌تواند باعث درد قفسه سینه و مشکلات تنفسی شود، یک قطعه لخته بزرگ می‌تواند باعث انسداد عروقی ریه شود و به نارسایی قلبی منجر گردد که می‌تواند به خودی خود کشنده باشد. در حدود 1 نفر از هر 10 نفر با DVT درمان نشده مبتلا به آمبولی ریوی شدید می‌شود.
سندروم بعد از ترومبوز
اگر شما DVT داشته‌اید ممکن است علائم دراز مدت در ساق پا را تجربه کنید که با عنوان سندروم بعد از ترومبوز شناخته می‌شود و در حدود 20 تا 40 درصد از افراد با سابقه DVT را تحت تاثیر قرار می‌دهد.اگر شما مبتلا به DVT هستید لخته خون در ورید ساق پا می‌تواند جریان خون را به دیگر وریدها منتقل کند و باعث ایجاد افزایش فشار شود، این مسئله می‌تواند بافت‌های اطراف ساق پا را تحت تاثیر قرار دهد و به علائمی مانند زیر منجر شود:
درد ساق پا
تورم
راش پوستی
زخم‌هایی بر روی ساق پا(در موارد شدید)
زمانی که یک DVT در ورید ران ایجاد می‌شود، خطر ابتلا به سندروم بعد از ترومبوز افزایش پیدا می‌کند و این مسئله زمانی با احتمال بیشتر رخ می‌دهد که شما اضافه وزن داشته باشید و یا این که بیش از یک مورد DVT در همان پا وجود داشته باشد.
پیشگیری از ترومبوز ورید عمقی
اگر شما در بیمارستان بستری هستید و یا این که قصد دارید برای جراحی در بیمارستان بستری شوید خطر ابتلا به لخته خون در آن‌جا مورد ارزیابی قرار خواهد گرفت، درمان‌های پزشکی و جراحی می‌تواند خطر ابتلا به DVT را افزایش دهد، برای اطلاعات بیشتر به بخش دلایل DVT رجوع کنید.
اگر درنظر گرفته شود که خطر ابتلا به DVT در شما بالاست تیم خدمات درمانی می‌تواند اقداماتی را برای پیشگیری از ایجاد لخته خون انجام دهد.
قبل از رفتن به بیمارستان
اگر شما قرار است به بیمارستان بروید تا یک عمل جراحی داشته باشید و از قرص‌های ضدبارداری ترکیبی و یا درمان جایگزینی هورمون(HRT) استفاده می‌کنید احتمالا به شما توصیه می‌شود که به صورت موقت مصرف داروها را 4 هفته قبل از عمل متوقف کنید.
به صورت مشابه اگر شما داروهایی را برای پیشگیری از لخته‌های خون مانند آسپرین استفاده می‌کنید ممکن است توصیه شود که 1 هفته قبل از جراحی مصرف آن‌ها را متوقف نمایید.
خطر ابتلا به DVT در زمانی که شما بی‌حسی موضعی دارید در مقایسه با بیهوشی عمومی کمتر است، پزشک شما به بحث پیرامون این موضوع می‌پردازد که آیا احتمال داشتن بی‌حسی موضعی هست یا خیر.
در زمان بستری در بیمارستان
کارهایی وجود دارد که تیم خدمات درمانی شما می‌تواند برای کاهش خطر DVT در زمان بستری شما در بیمارستان انجام دهد.
به عنوان نمونه آن‌ها اطمینان حاصل می‌کنند که شما مایعات کافی بنوشید تا بدنتان دهیدراته نباشد و همچنین شما را تشویق می‌کنند تا بلافاصله در صورت امکان حرکت را آغاز کنید. بنا بر عوامل خطر شما و همچنین شرایط فردی تعدادی از داروهای مختلف می‌تواند برای پیشگیری از DVT به کار رود به عنوان مثال:
داروهای ضدانعقاد متفاوت که اغلب برای پیشگیری از لخته خون بعد از برخی از عمل‌های جراحی مانند جراحی ارتوپدی مورد استفاده قرار می‌گیرند.
هپارین با وزن مولکولی پایین(LMWH) اغلب در بسیاری از موارد مورد استفاده قرار می‌گیرد تا به پیشگیری از ایجاد لخته خون کمک کند، به عنوان مثال در طی و کمی بعد از بارداری.
هپارین UFH: اغلب در بیماران با اختلالات کلیوی شدید و یا نارسایی کلیوی ثابت شده مورد استفاده قرار می‌گیرد.
جوراب‌های فشاری و یا دستگاه‌های فشارنده نیز به صورت شایعی مورد استفاده قرار می‌گیرند تا خون در پا گردش داشته باشد.
جوراب‌های فشاری در اطراف پاها و ساق پا و همچنین ران مورد استفاده قرار می‌گیرد تا بتواند خون را با سرعت بیشتری در سراسر بدن به جریان بیندازد.
دستگاه‌های فشارنده قابل باد کردن هستند و به همان شیوه جوراب‌های فشاری کار می‌کنند و در فواصل منظم باز می‌شوند تا پای شما را فشرده سازند و جریان خون را تقویت کنند.
تیم خدمات درمانی شما معمولا توصیه می‌کند که بعد از تجویز جوراب‌های فشاری به صورت منظم پیاده روی کنید، داشتن تحرک می‌تواند به پیشگیری از علائم DVT کمک کند و همچنین می‌تواند به پیشگیری و بهبود عوارض DVT مانند سندروم بعد از ترومبوز نیز کمک کند.
در زمان ترخیص از بیمارستان
بعد از ترخیص از بیمارستان نیز ممکن است الزامی باشد که شما همچنان داروهای ضدانعقاد را دریافت کنید و یا این که از جوراب‌های فشاری استفاده نمایید، قبل از ترک بیمارستان تیم خدمات درمانی بایستی به شما توصیه کند که چطور بایستی از درمان استفاده نمایید. همچنین آن‌ها اطلاعاتی را در ارتباط با طول دوره درمان به شما ارائه می‌دهند و می‌گویند که در صورت تجربه هر نوع مشکلی با چه کسی بایستی تماس بگیرید.
تغییرات سبک زندگی
شما می‌توانید خطر ابتلا به DVT را با انجام تغییراتی در سبک زندگی از جمله موارد زیر کاهش دهید:
سیگار نکشیدن
داشتن یک رژیم غذایی متوازن و سالم
ورزش منظم
حفظ یک وزن سالم و یا کم کردن وزن در صورت چاق بودن
مسافرت
در صورتی که قرار است یک سفر طولانی مدت داشته باشید با پزشک خود مشورت کنید و ببینید که آیا در معرض خطر ابتلا به DVT قرار دارید یا خیر و این که آیا در گذشته DVT داشته‌اید یا خیر. اگر قرار است یک سفر طولانی با هواپیما، قطار و یا ماشین داشته باشید(سفرهای 6 ساعته و یا بیشتر) اطمینان حاصل کنید که:
مقدار زیادی آب بنوشید.
از نوشیدن مقدار زیاد الکل خودداری کنید زیرا باعث ایجاد دهیدراسیون می‌شود.
از خوردن قرص‌های خواب آور جلوگیری کنید زیرا می‌تواند باعث عدم تحرک شود.
تمرینات و ورزش‌های ساده مانند خم کردن منظم مچ پا را انجام دهید.
در صورت امکان در مسافت‌های کوتاه قدم بزنید به عنوان نمونه در طی توقف‌ها برای سوخت‌گیری مجدد.
از جوراب‌های فشاری منعطف استفاده کنید.