زکریا چکاپ
بیماری آلزایمر
بیماری آلزایمر[1]
بیماری آلزایمر شایع‌ترین نوع زوال عقل (دمانس[2]) میباشد. دمانس یک بیماری عصبی پیشرونده است که بر بسیاری از اعمال مغز از جمله حافظه تاثیر می‌گذارد. علت دقیق بیماری آلزایمر ناشناخته است، اما برخی موارد احتمال ابتلا به این بیماری را افزایش می‌دهند.
این موارد عبارتند از:
افزایش سن
سابقه خانوادگی این بیماری
آسیب‌های شدید به سر در گذشته
سبک زندگی و بیماری های مربوط به قلب و عروق
دانسته ها حاکی از آن است که داشتن تغییرات آلزایمر و دمانس عروقی[3] با هم (دمانس مختلط) بسیار رایج است.
علایم بیماری آلزایمر
بیماری آلزایمر یک بیماری پیشرونده است یعنی علائم به تدریج ایجاد شده و در طول چند سال شدیدتر میشوند. این بیماری بر بسیاری از اعمال مغز تاثیر می‌گذارد. اولین نشانه بیماری آلزایمر معمولا مشکلات حافظه کوتاه مدت است. برای مثال، این علائم میتواند فراموشی مکالمات یا رویدادهای اخیر یا نام اماکن و اشیاء باشد. با پیشرفت بیماری، مشکلات حافظه شدیدتر میشوند و علائم بیشتری ایجاد میشود، مانند: گیجی[4]، سردرگمی[5]، گم شدن در مکان‌های آشنا، مشکل در برنامه‌ریزی یا تصمیم‌گیری، مشکلات زبانی و گفتاری، تغییرات شخصیت مانند پرخاشگر شدن، توقع داشتن و مشکوک شدن به دیگران، توهم[6] (دیدن یا شنیدن چیزهایی که وجود ندارند) و هذیان[7] (اعتقاد به چیزهایی که حقیقت ندارد)، خلق پایین[8] یا اضطراب
بیماری آلزایمر چقدر شایع است؟
بیماری آلزایمر در افراد بالای ۶۵ سال شایع‌تر است و زنان را کمی بیشتر از مردان مبتلا میکند. خطر ابتلا به بیماری آلزایمر و دیگر انواع دمانس با افزایش سن افزایش می‌یابد و تخمین زده میشود که ۱ نفر در ۱۴ نفر بالای ۶۵ سال و ۱ نفر در هر ۶ نفر بالای ۸۰ سال را مبتلا میکند. اما، در هر ۲۰ مورد بیمار آلزایمری، حدودا ۱ نفر، بین ۴۰ تا ۶۵ سال سن دارد.
تشخیص بیماری آلزایمر
از آن جایی که علائم بیماری آلزایمر به آرامی پیشرفت میکند، به سختی میتوان آن را تشخیص داد. بسیاری از افراد تصور میکنند که مشکلات حافظه بخشی از فرایند پیری است. با این حال، تشخیص به موقع بیماری آلزایمر میتواند به شما این شانس را بدهد تا برای آینده آماده شده و برنامه‌ریزی کنید و همچنین هر گونه درمان یا حمایتی که ممکن است به شما کمک کند را دریافت کنید. اگر نگران حافظه خود هستید و یا فکر می‌کنید دچار دمانس هستید، بهتر است به پزشک مراجعه کنید. اگر نگران شخص دیگری هستید، باید او را تشویق کنید تا ویزیت شود و بهتر است خودتان هم همراه او بروید.
هیچ آزمایش واحدی که بتواند برای تشخیص بیماری آلزایمر استفاده شود، وجود ندارد. پزشک شما در مورد هر مشکلی که دارید، سؤال خواهد کرد و ممکن است برای رد کردن وجود بیماریهای دیگر تعدادی آزمایش انجام دهد.
اگر شک به بیماری آلزایمر باشد، ممکن است به یک واحد تخصصی حافظه ارجاع داده شوید تا در مورد فرآیند انجام آزمایشهای تشخیصی صحبت کنید و یک برنامه درمانی بچینید.
درمان بیماری آلزایمر
بیماری آلزایمر درمانی ندارد، اما داروهایی وجود دارند که می‌توانند به کاهش برخی از علائم و کند کردن سیر بیماری در برخی افراد کمک کنند. انواع مختلفی از حمایتها نیز برای کمک به بیماران آلزایمری وجود دارند که تا جایی که ممکن است، زندگی مستقلی داشته باشند، مانند ایجاد تغییر در محیط خانه، تا حرکت در خانه و به خاطر سپردن کارهای روزانه آسان‌تر شود. درمان‌های روانی مانند درمان تحریک شناختی[9] نیز ممکن است برای کمک به بهبود حافظه، مهارت‌های حل مساله و توانایی های زبانی ارائه شوند.
پیش آگهی
به طور متوسط، افراد مبتلا به بیماری آلزایمر حدود ۸ تا ۱۰ سال پس از شروع علائم زندگی میکنند. اما این موضوع میتواند کاملا از فردی به فرد دیگر متفاوت باشد. برخی افراد، عمر طولانی تری خواهند داشت، اما اکثرا اینطور نیست. بیماری آلزایمر یک بیماری محدودکننده زندگی است، اگر چه بسیاری از افراد مبتلا به این بیماری به دلایل دیگری می‌میرند. از آنجا که بیماری آلزایمر یک بیماری عصبی پیشرونده است، میتواند باعث مشکلاتی در بلع و در نتیجه آسپیراسیون[10] (پریدن غذا به درون ریه‌ها) شده که میتواند موجب عفونت‌های مکرر قفسه‌سینه شود. هم چنین در افراد مبتلا به بیماری آلزایمر، مشکلاتی در غذا خوردن و کاهش اشتها شایع است. افراد مبتلا به بیماری آلزایمر نیاز به مراقبت های تسکینی[11] دارند. علاوه بر فرد مبتلا به آلزایمر، حمایت از خانواده‌های آنها نیز لازم است.
پیشگیری از بیماری آلزایمر
از آنجا که علت دقیق بیماری آلزایمر مشخص نیست، هیچ راه شناخته‌شده‌ای برای پیشگیری از این بیماری وجود ندارد. با این حال، اقداماتی وجود دارند که با انجام آنها ممکن است خطر ابتلا کاهش یافته و یا شروع بیماری به تأخیر بیفتد، مانند:
قطع مصرف سیگار
قطع مصرف الکل
تغذیه سالم و متعادل
حفظ وزن مناسب
انجام فعالیت های بدنی و ذهنی
این اقدامات مزایای دیگری نیز برای سلامتی دارند، مانند کاهش خطر بیماریهای قلبی عروقی و بهبود کلی سلامت روانی.
علائم بیماری آلزایمر
علائم بیماری آلزایمر در طول چند سال به آرامی پیشرفت میکند. گاهی اوقات این علائم با بیماری های دیگر اشتباه گرفته میشوند و گاهاً به پیری نسبت داده میشوند. سرعت پیشرفت علائم برای هر فرد متفاوت است و نمیتوان سیر آن را پیش بینی کرد. در برخی موارد، عفونت‌ها، داروها، سکته مغزی و یا دلیریوم[12] میتواند باعث پیشرفت علائم شود. هر فرد مبتلا به بیماری آلزایمر که علائمش به سرعت در حال پیشرفت است باید توسط یک پزشک ویزیت شود تا بتوان این علائم را کنترل کرد.
مراحل بیماری آلزایمر
به طور کلی علائم بیماری آلزایمر به سه مرحله اصلی تقسیم میشود.
علائم اولیه
در مراحل اولیه، علامت اصلی، مشکلات حافظه است. برای مثال، کسی که در مراحل اولیه آلزایمر است ممکن است:
نام مکان‌ها و اشیاء را فراموش کند، یا مدام در فکر یک کلمه باشد و مرتب آن را تکرار کند، مثلاً یک سوال را چندین بار بپرسد، قضاوتش ضعیف شود و یا تصمیم‌گیری برایش سخت تر شود. گفتگوها یا رویدادهای اخیر را فراموش کرده و یا برخی وسایل را گم کند، انعطاف پذیری ذهنی اش کم شود و برای امتحان کردن کارهای جدید مردد شود. اغلب نشانه‌های تغییرات خلقی، مانند افزایش اضطراب یا بی‌قراری، یا دوره‌های گیجی وجود دارد.
علائم مرحله میانی
با گسترش بیماری آلزایمر، مشکلات حافظه بدتر خواهند شد. فردی با این بیماری، ممکن است نام افرادی که می‌شناسد را به سختی به یاد آورد و برای شناختن خانواده و دوستانش با مشکل روبرو شود.
علائم دیگری نیز ممکن است ایجاد شوند، مانند:
افزایش گیجی و سردرگمی؛ برای مثال گم شدن، سرگردانی و عدم آگاهی از زمان، رفتارهای وسواسی[13]، تکراری یا تکانشی، توهم (باور به چیزهایی که نادرست هستند) یا احساس پارانوئید[14] و شک نسبت به مراقبان یا اعضای خانواده، مشکلات گفتاری یا زبانی (زبان‌پریشی[15])، خواب آشفته، تغییرات خلقی مانند نوسانات خلقی مکرر، افسردگی و سیر فزاینده اضطراب، ناامیدی[16] یا آشفتگی، توهم، دشواری در انجام کارهای مربوط به اندازه گیری مانند قضاوت در مورد فواصل و مسافت.
در این مرحله، فرد مبتلا به بیماری آلزایمر معمولاً برای زندگی روزمره خود به حمایت نیاز دارد. برای مثال، ممکن است در غذا خوردن، شست و شو، لباس پوشیدن و استفاده از دستشویی به کمک نیاز داشته باشند.
علائم دیررس
در مراحل پایانی بیماری آلزایمر، علائم برای بیمار، مراقبان، دوستان و خانواده به طور فزاینده‌ای شدید و ناراحت‌کننده میشود. توهم و هذیان در طول بیماری ممکن است مکرراً ایجاد شده و از بین بروند، اما با پیشرفت بیماری میتواند بدتر شود. گاهی اوقات افراد مبتلا ممکن است خشن، پرتوقع و مشکوک به اطرافیان خود باشند. با پیشرفت بیماری آلزایمر، شماری از علائم دیگر نیز ممکن است ایجاد شوند، مانند:
دشواری در خوردن و بلع (دیسفاژی[17])
مشکلات تغییر وضعیت بدنی یا حرکت کردن بدون کمک
کاهش وزن قابل‌توجه (اگرچه بعضی زیاد می‌خورند و وزنشان زیاد می شود.)
دفع بی اختیار ادرار و مدفوع
از دست دادن تدریجی تکلم
مشکلات قابل‌توجه در حافظه کوتاه‌مدت و بلندمدت
در مراحل شدید بیماری آلزایمر، ممکن است بیماران به مراقبت تمام وقت و کمک در غذا خوردن، حرکت کردن و دستشویی رفتن نیاز داشته باشند.
چه زمانی به پزشک مراجعه کنیم؟
اگر نگران حافظه خود هستید و یا فکر می‌کنید که دچار فراموشی می باشید، بهتر است به پزشک مراجعه کنید. اگر نگران فرد دیگری هستید، باید او را تشویق کنید تا ویزیت شود و بهتر است خودتان نیز همراه او باشید.
مشکلات حافظه فقط به دلیل دمانس نیستند بلکه می‌توانند ناشی از افسردگی، استرس، داروها و یا دیگر مشکلات سلامتی نیز باشند. پزشک عمومی میتواند چند آزمایش ساده انجام دهد تا علت آن را پیدا کند و در صورت لزوم شما را برای آزمایشهای بیشتر به متخصص ارجاع دهد.
علل بیماری آلزایمر
بیماری آلزایمر ناشی از کوچک شدن مغز (آتروفی[18]) است که بر ساختار و عملکرد مناطق ویژه ای از مغز تأثیر می‌گذارد. علت شروع این فرآیند دقیقاً مشخص نیست. با این حال، در مغز افراد مبتلا به بیماری آلزایمر، دانشمندان پلاک‌های آمیلویید[19] (رسوبات غیر عادی پروتئین)، رشته های نوروفیبریلاری[20] و عدم تعادل در یک ماده شیمیایی به نام استیل کولین[21] پیدا کرده‌اند. میزانی از آسیب عروقی در مغز نیز شایع است.
مجموعه این عوامل، کارآیی نورون‌های سالم را کاهش داده (سلول‌های عصبی که پیام‌ها را در مغز جابجا میکنند) و به تدریج آنها را نابود میکنند. با گذشت زمان، این آسیب به مناطق مختلفی از مغز گسترش می‌یابد. اولین مناطق آسیب‌دیده مسئول حافظه هستند.
افزایش دهنده های خطر
با اینکه هنوز مشخص نیست چه چیزی باعث بیماری آلزایمر میشود، اما عوامل متعددی وجود دارند که خطر ایجاد این بیماری را افزایش می‌دهند.
سن
سن مهم‌ترین عامل در ایجاد بیماری آلزایمر است. احتمال ایجاد این بیماری، بعد از سن ۶۵ سالگی، هر پنج سال، دو برابر میشود. با این وجود، تنها افراد مسن نیستند که در معرض خطر ابتلا به بیماری آلزایمر هستند. حدود ۱ نفر از هر ۲۰ نفر دارای بیماری، زیر ۶۵ سال هستند. که به آن بیماری آلزایمر زودرس[22] گفته میشود و میتواند افراد حدود ۴۰ سال را مبتلا کند.
سابقه خانوادگی
ژن‌هایی که شما از پدر و مادر خود به ارث می‌برید می‌توانند در خطر ابتلا به بیماری آلزایمر نقش داشته باشند، اگرچه در صورت ابتلای یکی از اعضای نزدیک خانواده شما به این بیماری، افزایش خطر اندک است. با این حال، در برخی از خانواده‌ها، بیماری آلزایمر از توارث یک ژن منفرد ناشی میشود و خطرات ناشی از این بیماری بسیار بالاتر است.
اگر تعداد زیادی از اعضای خانواده شما در طول نسل‌ها دچار دمانس شده‌اند، بهتر است به دنبال مشاوره ژنتیکی باشید تا در مورد احتمال ابتلا به بیماری آلزایمر در سنین بالاتر آگاه شوید.
سندرم داون[23]
افراد مبتلا به سندرم داون در خطر بالاتری برای ابتلا به بیماری آلزایمر هستند. به این دلیل که نقص ژنتیکی که باعث سندرم داون میشود، در طول زمان میتواند باعث ایجاد پلاک‌های آمیلویید در مغز شود که منجر به بیماری آلزایمر در برخی افراد می شود.
آسیب‌های سر
افرادی که دچار آسیب شدید به سر شده‌اند، در معرض خطر بالاتر ابتلا به بیماری آلزایمر قرار دارند.
بیماریهای قلبی و عروقی
تحقیقات نشان می‌دهند که سبک زندگی و بیماری های مرتبط با قلب و عروق، می‌توانند خطر ابتلا به بیماری آلزایمر را افزایش دهند. این موارد عبارتند از:
مصرف دخانیات
چاقی
دیابت
فشار خون بالا
کلسترول بالا
کاهش دهنده های خطر:
قطع مصرف دخانیات، داشتن یک رژیم غذایی سالم و متعادل، داشتن زندگی فعال هم از نظر جسمانی و هم از نظر روانی، کاهش وزن در صورت نیاز، کاهش مصرف الکل، بررسی های منظم پزشکی با بالارفتن سن
تشخیص بیماری آلزایمر
اگر نگران حافظه خود هستید و یا فکر می‌کنید که دچار دمانس باشید، بهتر است به پزشک مراجعه کنید. اگر نگران شخص دیگری هستید، باید او را تشویق کنید تا ویزیت شود و بهتر است خودتان نیز همراه او باشید. داشتن دوست یا یکی از اعضای خانواده در آنجا بسیار مفید است.
تشخیص به موقع، امکان بهتری برای سازگاری، آماده‌سازی و برنامه‌ریزی برای آینده و همچنین دسترسی به درمان‌ها و حمایتهای احتمالی را می‌دهد.
چه زمانی به پزشک مراجعه کنیم؟
مشکلات حافظه تنها ناشی از دمانس نیستند، آنها همچنین می‌توانند ناشی از موارد زیر باشند:
افسردگی یا اضطراب
داروها
الکل یا سایر مشکلات مانند اختلالات هورمونی یا کمبودهای تغذیه‌ای
پزشک عمومی میتواند چند آزمایش ساده برای یافتن علت انجام داده و در صورت لزوم شما را برای ارزیابی بیشتر به یک متخصص ارجاع دهد. پزشک شما درباره نگرانی‌های شما و اینکه شما یا خانواده تان متوجه چه علائمی شده‌اید، سؤال میکند. همچنین جنبه‌های دیگر سلامتی شما را بررسی خواهد کرد و یک معاینه فیزیکی کامل انجام خواهد داد. همچنین ممکن است چند آزمایش خون درخواست کرده و از شما در مورد داروهایی که مصرف می‌کنید سؤال کند تا دیگر علل احتمالی را رد کند.
معمولاً سؤالاتی پرسیده شده و از شما میخواهد کارهایی مربوط به حافظه، فکرکردن و با استفاده از قلم و کاغذ انجام دهید تا کارکرد[24] مناطق مختلف مغز شما را بررسی کند. این تستها میتواند به پزشک عمومی در مورد لزوم ارجاع به متخصص کمک کند.
مراجعه به متخصص
پزشک عمومی ممکن است شما را به یک سرویس تخصصی ارزیابی حافظه برای کمک به تشخیص ارجاع دهد. کلینیک‌های حافظه شامل متخصصانی از رشته‌های مختلف هستند که در تشخیص، مراقبت و مشاوره به افراد مبتلا به دمانس و خانواده‌هایشان تبحر دارند.
توانایی‌های ذهنی خود را ارزیابی کنید
یک متخصص معمولاً توانایی‌های ذهنی شما را با استفاده از یک سری سؤالات خاص ارزیابی میکند. یکی از آزمون‌هایی که به طور گسترده مورد استفاده قرار می‌گیرد معاینه مختصر وضعیت ذهنی[25] (MMSE) است. این تست شامل انجام فعالیت‌هایی مانند به خاطر سپردن صحیح یک لیست کوتاه از اشیاء و آگاهی از ایام هفته، ماه و سال جاری است. کلینیک‌های مختلف حافظه ممکن است از آزمون‌های دیگر یا طولانی‌تر نیز استفاده کنند.
MMSE برای تشخیص بیماری آلزایمر مورد استفاده قرار نمی‌گیرد، اما برای ارزیابی اولیه مشکلاتی که یک بیمار ممکن است داشته باشد، مفید است. این تست به متخصصان کمک میکند تا در مورد درمان و لزوم استفاده از تست های بیشتر تصمیم‌گیری کنند.
آزمایشات بیماری آلزایمر
برای ردکردن علل احتمالی دیگر و پیدا کردن آسیب های ناشی از بیماری آلزایمر، متخصص ممکن است که اسکن مغزی را توصیه کند. این اسکن میتواند:
توموگرافی کامپیوتری (سی‌تی‌اسکن) که در آن تعداد زیادی عکس اشعه ایکس از مغز شما در زوایای مختلف گرفته میشود و از یک کامپیوتر برای کنار هم قرار دادن تصاویر استفاده میشود و یا تصویربرداری تشدید مغناطیسی ([26]MRI) که در آن از میدان مغناطیسی و امواج رادیویی قوی برای تولید تصاویر دقیق از داخل مغز استفاده میشود، باشند. برخی مراکز تخصصی اسکن‌هایی را ارائه می‌دهند که عملکرد مغز و رسوب پروتئینهای ویژه را بررسی میکند. با این حال، در حال حاضر، این موارد عمدتاً تجربی هستند و تنها در صورتی مورد استفاده قرار می‌گیرند که تشخیص دقیقی مطرح نباشد.
بعد از تشخیص چه کار کنیم؟
ممکن است جلسات و آزمایشات زیادی طول بکشد تا تشخیص بیماری آلزایمر تأیید شود. در برخی افراد تشخیص بیماری آلزایمر مشکل است، به خصوص برای افرادی که دچار دمانس هستند، چرا که عجیب نیست اگر از مشکلات خود آگاهی کمتری داشته باشند. برای دیگران تشخیص بیماری میتواند بسیار مهم باشد تا به آنها و خانواده‌هایشان برای درک علائمی که مدت‌ها نگران آن بوده‌اند، کمک کند.
اگر به تازگی برای شما تشخیص دمانس گذاشته شده است، ممکن است احساس کرختی، وحشت زدگی و عدم تحمل این وضعیت را داشته باشد. شاید بهتر باشد که تشخیص بیماری دوباره توضیح داده شود تا در طول زمان به درک آن کمک کند. ممکن است صحبت کردن با خانواده و دوستان کمک کننده باشد. سازگاری با دمانس هم برای شما و هم برای خانواده تان زمان می‌برد. برخی افراد جستجوی اطلاعات و برنامه‌ریزی برای آینده را مفید می‌دانند اما برخی دیگر ممکن است برای پردازش اطلاعات به یک دوره طولانی‌تر نیاز داشته باشند. با این حال، از آنجا که دمانس یک بیماری پیشرونده است، هفته‌ها تا ماه‌ها پس از تشخیص اغلب زمان خوبی برای فکر کردن در مورد مسائل قانونی، مالی و مراقبتی برای آینده است.
درمان بیماری آلزایمر
در حال حاضر هیچ درمانی برای بیماری آلزایمر وجود ندارد، اگر چه داروهایی وجود دارند که به طور موقت می‌توانند برخی علائم را کاهش داده یا سیر پیشرفت بیماری را در برخی افراد کُند میکنند. همچنین برخی حمایت ها به بیمار برای سازگاری با زندگی روزمره کمک میکنند.
برنامه مراقبتی
اگر برای شما تشخیص بیماری آلزایمر گذاشته شود، ارزیابی مراقبت های بهداشتی و اجتماعی و برنامه‌ریزی برای آینده، بسیار مفید خواهد بود. برنامه مراقبتی، راهی جهت تضمین دریافت درمان مناسب برای شماست. که شامل شناسایی حوزه هایی می باشد که در آنها به کمک نیاز دارید، مانند:
حمایت هایی که به شما و یا مراقبان شما کمک میکند که تا حد ممکن مستقل باقی بمانید و تغییراتی که باید در منزل ایجاد شود تا زندگی در آن آسان‌تر شود.
درمان دارویی
تعدادی از داروها ممکن است برای بیماری آلزایمر تجویز شوند تا به طور موقت به بهبود برخی از علائم و کاهش پیشرفت بیماری کمک کنند.
دونپزیل[27]، گالانتامین[28] و ریواستیگمین[29] (به عنوان مهارکننده‌های AChE شناخته میشود) را میتوان برای افراد مبتلا به مرحله متوسط بیماری آلزایمر تجویز کرد. ممانتین[30] ممکن است برای افرادی که بیماری مرحله متوسط دارند و نمی‌توانند مهارکننده‌های AChE را مصرف کنند یا برای کسانی که بیماری مرحله نهایی دارند، تجویز شود.
اقدامات حمایتی و درمان‌ها
علاوه بر دارو درمانی، درمان بیماری آلزایمر شامل طیف گسترده‌ای از اقدامات و درمان‌های دیگر برای کمک به افراد مبتلا به دمانس است که تا حد امکان زندگی مستقل داشته باشند. به طور مثال، یک کاردرمانگر میتواند مشکلات و یا حوزه های ناامن زندگی روزمره شما را شناسایی کرده و به شما در انتخاب استراتژی‌هایی که اتخاذ کنید، کمک کند و یا از ابزارهای جایگزین برای مدیریت آنها استفاده کنید. آنها ممکن است مواردی را پیشنهاد کنند، مانند:
روش‌های ترغیب و یادآوری کارهای مهم، مثل استفاده از دفترچه خاطرات و تقویم ها، ابزارها یا سیستم‌های کمکی برای کمک به حفظ استقلال و ایمنی افراد مبتلا به دمانس، اضافه کردن میله و حفاظ به منزل برای کمک به حرکت ایمن. متخصصان دیگری که شما را در خانه ملاقات میکنند و با انجام وظایف روزانه به شما کمک میکنند تا استقلال خود را در جامعه حفظ کنید.
درمان‌های روان‌شناختی مانند تحریک شناختی ممکن است برای کمک به بهبود حافظه، مهارت‌های حل مسئله و توانایی زبانی شما ارائه شوند. درمان دارویی، دیگر درمان‌های روان‌شناختی مانند درمان شناختی رفتاری (CBT[31]) موسیقی و هنر درمانی، خاطره گویی و درمان های آرام سازی نیز ممکن است ارائه شوند. این اقدامات ممکن است به کنترل افسردگی، اضطراب، آشفتگی، توهم، هذیان و رفتارهای مخاطره آمیزی که می‌توانند در بیماری آلزایمر رخ دهند، کمک کند.
توصیه‌های عملی برای افراد مبتلا به آلزایمر
اگر بیماری آلزایمر دارید، برای شما مفید است تا:
یک دفتر خاطرات داشته باشید و چیزهایی که می‌خواهید به یاد داشته باشید را یادداشت کنید.
یک فهرست هفتگی به دیوار بچسبانید.
کلیدهایتان را در یک جای مشخص بگذارید، مثلا در یک کاسه بزرگ در اتاق نشیمن.
یک روزنامه روزانه داشته باشید که روز و تاریخ را به شما یادآوری میکند.
روی کشوها و کمدها را برچسب بچسبانید.
شماره تلفن های لازم را کنار تلفن نگه دارید.
یادآورهایی را برای خودتان بنویسید، مثلاً یادداشتی را روی در خانه بگذارید تا به شما یادآوری کند که اگر بیرون می‌روید، کلیدها را با خود ببرید.
نام و شماره تلفن افراد را در تلفن خود ذخیره کنید.
زنگ ساعت را به عنوان یه یادآور تنظیم کنید.
دستگاه‌های ایمنی مانند آشکارسازهای گاز و آژیر خطر دود را در منزل خود نصب کنید.
همچنین کسب اطلاعات و مشاوره بیشتر در مورد زندگی با بیماری آلزایمر، برقراری ارتباط با یک گروه محلی یا کشوری حمایت از دمانس، مانند انجمن آلزایمر[32]، ممکن است مفید باشد.
مراقبت های تسکینی
اگرچه چشم‌انداز و پیش آگهی در افراد مختلف متغیر است، دمانس یک بیماری محدودکننده زندگی است و میتواند در مراحل بعدی بر سیستم های مختلف بدن تأثیر بگذارد. مراقبتهای انتهایی زندگی[33]، یا مراقبتهای تسکینی، حمایت از افراد مبتلا به بیماریهای لاعلاج را فراهم می‌آورد، بنابراین آنها تا حد ممکن قادر به زندگی بهتر و راحت تر، تا پایان زندگی هستند. این حمایتها شامل حمایت از اعضای خانواده نیز میشود. مراقبت ممکن است در خانه، آسایشگاه، مراکز نگهداری و یا بیمارستان انجام شود. تیم مراقبت بایستی نیازهای افرادی که به پایان زندگی نزدیک میشوند، ارزیابی کرده، به آنها احساس راحتی داده و به آنها اجازه دهد تا با وقار در مکانی که انتخاب میکنند، مابقی عمر را سپری نمایند.
پیشگیری از بیماری آلزایمر
از آنجا که علت دقیق بیماری آلزایمر هنوز ناشناخته است، هیچ راهی برای پیشگیری از این بیماری وجود ندارد. با این حال، اقداماتی وجود دارند که ممکن است به تأخیر شروع دمانس کمک کنند.
خطر بیماریهای قلبی - عروقی[34] را کاهش دهید.
بیماریهای قلبی عروقی با افزایش خطر بیماری آلزایمر و دمانس عروقی همراه هستند.
ممکن است بتوانید با انجام اقداماتی سلامت قلبی - عروقی خود را بهبود بخشیده و خطر ابتلا به این بیماری‌ها و نیز سایر مشکلات جدی مانند سکته مغزی و سکته قلبی را کاهش دهید که شامل موارد زیر میباشد:
قطع مصرف دخانیات
کاهش مصرف الکل
داشتن یک رژیم غذایی متعادل و سالم، شامل حداقل ۵ وعده میوه و سبزیجات در روز
ورزش به مدت حداقل ۱۵۰ دقیقه (۲ ساعت و ۳۰ دقیقه) در هفته با انجام فعالیت هوازی با شدت متوسط (مانند دوچرخه‌سواری یا پیاده‌روی سریع) میتواند سلامت جسمی و روانی شما را بهبود بخشد.
فشارخون از طریق تست‌های منظم، چک و کنترل شود.
اگر مبتلا به دیابت هستید، دقت کنید که به رژیم غذایی خود پایبند باشید و داروهای خود را مصرف کنید.
از نظر ذهنی فعال بمانید
شواهدی وجود دارد که نشان می‌دهد میزان دمانس در افرادی که از نظر ذهنی، فیزیکی و اجتماعی در طول زندگی خود تا حد ممکن فعال هستند و نیز در میان کسانی که از طیف گسترده‌ای از فعالیت‌ها و سرگرمی‌های مختلف لذت می‌برند، کم‌تر است.
ممکن است خطر ابتلا به بیماری آلزایمر و دیگر انواع دمانس با این موارد کاهش یابد:
خواندن
یادگیری زبان‌های خارجی
نواختن سازهای موسیقی
شرکت در دوره‌های آموزش بزرگسالان
شناکردن
ورزش‌های گروهی
پیاده روی
مداخلاتی مانند بازی‌های فکری کامپیوتری نشان داده‌اند که شناخت را در یک دوره کوتاه بهبود می‌بخشند، اما اینکه میتواند از دمانس پیشگیری کند یا خیر هنوز اثبات نشده است.
[1] Alzheimer's disease
[2] dementia
[3] Vascular dementia
[4] confusion
[5] disorientation
[6] hallucination
[7] delusion
[8] Low mood
[9] cognitive stimulation therapy
[10] aspiration
[11] palliative
[12] delirium
[13] obsessive
[14] paranoid
[15] aphasia
[16] frustrated
[17] dysphagia
[18] atrophy
[19] amyloid
[20] neurofibrillary tangles
[21] acetylcholine
[22] early onset Alzheimer's disease
[23] Down syndrome
[24] function
[25] MMSE
[26] Magnetic resonance imaging
[27] Donepezil
[28] galantamine
[29] rivastigmine
[30] Memantine
[31] cognitive behavioral therapy
[32] Alzheimer's Society
[33] End of life care
[34] Cardio-vascular diseases